Gewaagd Ecuador

Hallo lieve lezers,

Hier Rachel Nadav, uw reisgids vanuit Zuid-Amerika. Dit keer heb ik me verdiept in Ecuador. Ik kan je nu al zeggen, het is een veelzijdig land! Het heeft veel te bieden; het is mooi en sfeervol, de mensen zijn er vriendelijk en er is heel veel te doen. Dus ga er maar weer lekker voor zitten, want dit wordt een lang, maar o zo boeiend verhaal...;-)

Na mijn leuke kerst, ben ik Quito gaan verkennen. Quito is de hoofdstad van Ecuador (het ligt op 2800 m. hoogte en er wonen 2 miljoen mensen). Het is een sfeervolle stad. Het was interessant om te zien hoe anders het was dan Lima. Ik had verwacht dat Ecuador en Peru qua architectuur en mensen dicht bij elkaar zouden liggen, maar dat is niet het geval. Het is hier wat moderner en de mensen zijn hier vriendelijker en veelzijdiger in hun looks (blanke huid, donkere huid, krullend haar, stijl haar etc.). Leuk, something different.
In Quito heb je the new town en the old town, 2 compleet verschillende gebieden. Waar het in het new town gedeelte wat moderner en Westers is, zit de old town vol met oude architectuur van de Ecuadorianen (Inca´s / Spanjaarden). Anne, Merijn en ik hebben daar een dagje rondgelopen en plaatsen en kerken bezocht. Het was leuk om de nieuwe sfeer van dit land in me op te nemen. En ´s avonds natuurlijk even de barren uitgecheckt hiero. Aan feesten geen gebrek! Ook salsadansen is hier populair (ook al is het wat anders dan ik geleerd heb).
De dag erna zijn we naar een leuke plek gegaan. Want..., waar komt de naam Ecuador vandaan.....? De evenaar! Ecuador in het Spaans. Een klein uurtje vanaf Quito vandaan kun je de evenaar bewonderen. Bij binnenkomst (dat klinkt raar aangezien de evenaar een ronde cirkel om de aarde is, maar goed, je moet natuurlijk betalen en ze moeten ergens een lijn trekken ;-)) was er een heel park om de lijn van de evenaar gebouwd, met musea, monumenten, mooie gareeltjes. Het leek een beetje op een mini pretpark. Toeristisch, maar wel de moeite. In de Lonely Planet stond dat je op de evenaar moet gaan staan en dan van het Noordelijk halfrond naar het Zuidelijk halfrond moet hoppen, dan wordt je een beetje freaky, aangezien je op de evenaar minder zwaartekracht hebt (je bent er gewoon 1 kilo lichter, joehoe). Nou dat voelde we niet, en dat is niet zo raar, omdat ze een periode geleden ontdekt hebben dat de evenaar niet loopt waar het grote monument staat, maar 200 m. verder op.. Dus, wij gingen voor freaky en liepen naar de plek waar de evenaar echt loopt. Daar is een museum omheen gebouwd, waar je leuke testjes kan doen. Bewijs nu maar eens dat we echt op de evenaar zijn, dachten we... En, we zijn overtuigt! Bij 1 test lieten ze een wasbak met water leeg lopen. In dat water zaten kleine blaadjes. Op de evenaar liep het water rechtstreeks naar beneden, 1 meter van de evenaar op het Noordelijk halfrond draaide het water tegen de klok in en op het Zuidelijk halfrond draaide het met de klok mee. Dat was lachen. Leuk weetje dat in Nederland het toiletwater tegen de klok in spoelt en hier met de klok mee. Allemaal even kijken strakkies! We hebben ook een ei op een spijker gebalanceerd. Dit heeft alles te maken met die zwaartekracht en ik heb er zowaar een diploma voor gekregen. Zo nog meer van die testjes en al met al een leuke ervaring!
We zijn ook een dagje naar Otovalo geweest. Dat ligt ten Noorden van Quito daar hebben ze een grote Indianen markt en een erg mooie omgeving van bergen en meren en authentieke dorpjes. Nadat we door het pitoreske dorpje Otovalo hebben gelopen zijn we gaan markten, daar lopen sommige mensen nog in prachtige klederdrachten rond. Daarna zijn we naar een magische boom gegaan met uitzicht op Lake San Pablo. Sommige Ecuadorianen geloven dat deze boom mensen geneest van ziektes, dus na ons helingsdansje zijn we volledig genezen naar de lagunas de Mojanda gegaan om daar als enige op de wereld rond te lopen tussen hoge bergen en mooie meren. Nog een dorpje bezocht, waar de mensen in mijn ogen weer heel veel op Indianen lijken en weer terug met de psychobus naar Quito in 2,5 uur. Ja even tussendoor, psychobus, omdat de buschauffeuren hier echt als idioten rijden. Ze scheuren door bochten, langs kliffen en halen iedereen in. Ze doen soms zelfs wedstrijdjes met elkaar. Niks geen Cruz del Sur, gewoon overal stoppen, ik bedoel..., heel hard afremmen. Ik kan je vertellen dat ik, na 3 weken rondreizen in Ecuador, hier super getrainde bilspieren aan heb overgehouden (op zich niks mis mee ;-).

Enfin, het einde van het jaar kwam eraan en ik wilde niks liever dan mijn nieuwjaar op het strand vieren. Ik had zo´n 10 Nederlandse meiden overtuigt van dit idee (Anne, Merijn, Natalie en haar studentenhuis), dus op 30 januari vertrokken we met de nachtbus richting Montañita. De busrit duurde 12,5 uur en dit keer niet zo best geslapen, vanwege de rijstijl van deze chauffeurs dus.. Iedere keer als ik lekker zat, werd er geremd en lag ik praktisch met mijn halve lijf op de grond en het was er bloedheet. Anyways, we kwamen vroeg in de ochtend aan in Montañita, op dat moment een slapend dorpje. We moesten met backpack en al zo´n 20 min over het strand lopen, voordat we bij ons mooie hostel waren, moet vast een grappig gezicht zijn geweest. Ons hostel was zo´n echt strandhostal, met bamboehutjes e.d. je kent het wel... Montañita werd wakker, en het bleek mooier dan ik dacht. Een mooi groot strand, ook zo´n hippie/surfers/party beach plaatsje met veel mensen, backpackers en locals. Het deed me een beetje aan de eilanden van Thailand denken. We zagen het dus helemaal zitten hier en nadat we uit een redelijk regenachtig (maar niet koud hoor) Quito kwamen, was het weer een genot om op het strand te liggen (een week daarvoor lag ik op Mancora, maar toch he). We deden de usuals: bakken, fruitsapjes drinken, stappen, tot het oudjaarsdag werd... We maakten ons mooi en om 18 uur was ik (wij) in gedachte bij jullie en wenste ik jullie een fantastisch nieuwjaar. Vervolgens wensten we elkaar alvast een fijn Nederlands halfjaar. We zijn lekker gaan eten, hebben naar de drukte op de straten gekeken en gingen aan de cocktails. Ineens was het bijna 12 uur. We haasten ons naar het strand met een hele stroming mensen. Nieuwjaar vieren ze hier wat anders dan in Nederland. De mensen maken van papiermachee poppen met buskruit erin. Deze poppen staan symbool voor kwade geesten van het afgelopen jaar of voor jezelf als je iets gedaan hebt waar je niet trots op bent. Met die poppen rijden ze op oudjaarsdag rond en om 12 uur gaan die poppen de fik in en hebben ze al het slechte verbrand. Ik klom over de rotsen en raakte iedereen kwijt en toen was het twaalf uur. Maakte me niks uit, ik had mooi uitzicht op de poppen die in de vlammen vlogen en alle locals en surfers die als wilde rondjes eromheen renden. Toen naar de meiden en dikke zoenen gegeven. We hebben het vuur aanschouwd en Anne en ik hebben ook een vredesrondje om het vuur gedanst. Toen mijn haar bijna in de fik vloog, zijn we maar aan de cocktails gegaan.. Heerlijk gefeest die nacht. Allemaal gave tentjes met muziek bij het strand. Om 7:30 ´s ochtends liepen we met een lach op ons gezicht terug over het strand naar ons hostel, met de zon nog maar net opgekomen, en waren dik tevreden over dit nieuwjaar. Fantastisch (frustrerend) om daar volgend jaar op terug te kijken.

Verder hebben we een heuze reuzeschildpad op het strand gezien... Hij was waarschijnlijk net aangespoeld en er kwam bloed uit zijn nek. Nadat we overlegd hadden wie m het eerst ging aanraken, om te checken of ie dood was, bleek inderdaad zijn laatste uurtje geslagen te zijn. Toch mooi. (Later zagen we de gieren er heerlijk van smullen, mooi hoor, de natuur.)

De dag na nieuwjaar hebben Natalie en co ons verlaten en de dag daarna heb ik Anne en Merijn verlaten. Ik ging alleen verder met mijn reis door Ecuador. Met als volgende bestemming: Cuenca, een sfeervol stadje (2543 m. hoog). Vroeg in de ochtend liep ik met mijn backpack over het strand op weg naar nieuwe ervaringen. Aan de straat nam ik de locale bus naar Santa Helana, dan Quayaquil om vanuit daar naar Cuenca te gaan. In Quayaquil was het een drukte van jewelste. Ik kocht mijn busticket na lang in de rij te hebben gestaan. Ik moest nog een uur wachten op mijn bus en ging vast bij de gate staan. Een vrouw zei echter dat ik niet goed stond. Op mijn kaartje stond duidelijk nummer 6, maar ik ging naar de andere kant van de terminal. Daar stuurde ze me weer terug. Bij nummer 6 werd ik weer de andere kant op gestuurd. Nu werd ik gek, dus terug naar de verkoopplaats, die zei dat ik bij nummer 6 moest staan. Ik ging dus even wat drinken halen en wachtte op mijn bus. Op dat moment vroeg ik het toch nog maar een keer, en dit keer werd ik weer terug gestuurd naar de kant die ik al 2 keer bekeken had. Ik werd geloof ik gek. Dus op een gegeven moment, vroeg ik een man me te brengen, want ik wilde de bus niet missen. Het bleek inderdaad niet bij gate 6 te zijn, maar bus nummer 6 te zijn, bij welke gate dan ook, lekker is dat. Maar, ik zat in de bus en was 4 uur verwijderd van Cuenca. Daar kwam ik voor etenstijd aan en ben met de taxi naar hostal El Cafecito gegaan, aangezien deze in Quito leuk was. Eenmaal daar heb ik mijn spulletjes gedropt in mijn dorm, ben ik met mijn Lonely Planet in het restaurant van het hostal gaan zitten en bestelde mijn eten. Een hele dag alleen reizen, met veel overstappen, met tijdelijke chaos en dan aankomen in een plaatsje die er mooi uitziet, heerlijk aan je maal en totaal tevreden... Dat geeft een kick, daar kan ik van genieten. Het is het gevoel alsof de wereld je speelveld is en je alles onder controle hebt. Je doet het maar even, na alle waarschuwingen rondom bussen, Zuid-Amerika, alleen reizen etc. Gewoon je hersens gebruiken, wat geluk hebben en hier zit je dan aan de andere kant van de wereld met een grijns op je gezicht te genieten van alles wat op je pad komt. Ik moet ook wel zeggen dat dit moment een eye-opener van mijn reis was. Ik was voor dit moment op zoek naar ultiem genieten. Ik genoot wel van dingen, maar was op zoek naar meer. Meer was er niet. En door dat zoeken was ik soms teveel met de vraag bezig waarom ik het niet kon vinden, waardoor ik de momenten die er wel waren soms over het hoofd zag. Die dag in het restaurant genoot ik van mijn reis, van het moment, hoe klein ook en wist dat ik niet meer moest zoeken, want ik had het allang gevonden, ik moest alleen even de juiste bril opzetten..

De volgende ochtend met de Lonely Planet in mijn hand een citytour gedaan. Lekker de stad bekijken. Mooie stad, vriendelijke mensen, gezellig en sfeervol. Prima. Nadat ik de binnenstad had gezien liep ik via de rivier Tomebamba naar een Incaruine. In die rivier wassen sommige mensen nog hun kleren! Leuk om te zien. Om de Incaruine hadden ze een klein parkje gebouwd. Daar kwam ik 2 mensen van mijn hostel tegen, waar ik nog een gedeelte mee heb gedaan. ´s Avonds ben ik gaan salsadansen. De barjongens van het restaurant van het hostel vroegen of ik mee wilde, ja hoor, salsa is het password, ik ga mee! Het was een leuke avond. Ook al is het salsadansen hier anders (beetje minder choreografie), toch lekker geswingt!

Vanaf Cuenca ging ik naar Alausi op 4-1-07 in 4 uur. Twee duitse meiden gingen mee. Op het busstation kwamen we nog een Duitse jongen tegen die ook naar Alausi ging. Alausi is een klein gat, maar vanuit daar kun je de wel besproken treinrit doen, genaamd Nariz del Diablo (Devil´s Nose). Je kan bovenop een trein zitten en een rit maken door het binnenland van Ecuador. Cool dus! We kwamen eraan en idd, uitgestorven.. Met mij en de Duitse jongen klikte het erg goed (type: lóreal model en duidelijk homo) en dat was erg leuk aangezien de Duitse meiden humorloos en Engelsloos waren, waardoor ze Duits praatten tegen mij, met de vraag of ik het kon verstaan. 3 talen vind ik genoeg dacht ik zo. Anyways. De volgende ochtend vroeg op. We liepen door Alausi wat wel wat weg had van het Wilde Westen. Eigenlijk een best sfeervol dorpje. Alle locals in klederdracht en er waren er veel op straat, een prachtig gezicht dus. Ik wilde foto´s maken van ze, maar dat wilden ze niet, ik voelde me afgewezen, maar zoals mijn docent fotografie zei, gewoon brutaal zijn, dus ik heb een plaatje geschoten en ging gauw weg. Toeristen druppelden op het station binnen en na een uur wachten kwam onze trein (ter grootte van 1 coupon in Ned.). Ik en Max klommen gauw bovenop, voordat het vol was. Daar gingen we dan. We reden langs bergen naar beneden en vervolgens omhoog in een uurtje. Ik was niet heel erg onder de indruk, maar vond het wel leuk om eens bovenop een trein te hebben gezeten en ik had erg veel lol met Max. We wilden vanaf Alausi ook met de trein (dezelfde) naar Riobamba gaan. Toch weer even wat anders als de bus zeg maar, ook al duurde het een uur langer als de bus. Kaartje gekocht en na 10 Ecuadoriaanse minuten (30 dus), vertrokken we. Max en ik besloten toch binnen te zitten. We reden op bruggen gemaakt van alleen rails en langs afgronden die vrij stijl en diep waren. We waren 10 min onderweg. Ik dommelde in, maar werd snel wakker geschud. Een hoop kabaal en gehobbel, we kwamen tot stilstand.. Mijn hard stond in mijn keel. We waren ontspoord... We moesten uitstappen en jee, we waren een flink stuk van de rails verwijderd met de achterkant. Wat een geluk dat we niet op de brug reden! We hebben zo´n anderhalf uur naar hardwerkende Ecuadorianen gekeken en ze leken erg ervaren in wat ze deden, dus dit kwam vast vaker voor! Toen het bijna lukte om de train op de rails te krijgen keken de toeristen toe als naar een film en, ja hoor, gelukt. Een hoop gejuich en geklap. Prima. Maar de trein was kapot (en daarna ontspoord), dus we gingen terug naar Alausi. Daar heb ik de bus gepakt, omdat ik ´s avonds in Baños aan wilde komen. In Riobamba zei ik gedag tegen Max en die 2 meiden en ging ik naar Baños. Het was al laat en de rechtstreekse bus reed niet meer, dus ik moest overstappen. Ach, eitje.. En ik wilde in Baños zijn, want daar waren Welmoed en Ruben en het leek me erg leuk om hun weer te zien. Zo gezegd, zo gedaan en het was alsof ik oude vrienden terug zag.

Baños is een plaatsje in een vallei van bergen en vulkanen, vlakbij de jungle. Je kunt je denk ik wel indenken hoe mooi dat eruit ziet. 1 vulkaan, genaamd Tungurahua, is actief. Misschien heb je het vorig jaar op het nieuws gezien, maar toen is die dus tot uitbarsting gekomen. Ecuador heeft echter meer vulkanen. Cotopaxi is een bekende vulkaan (slapend) en mijn ultieme uitdaging was om die te beklimmen. Ik wilde in Peru al een vulkaan beklimmen, maar die waren toentertijd niet besneeuwd en dat was een van de voorwaarden voor mij. Dus nu had ik mijn kans. Ik ging informeren. De verkoper zei dat je geen ervaring nodig had en iedereen het kon. Ik zag wat foto´s en was verkocht. Cotopaxi is 5900 m hoog en besneeuwd. Je kunt naar de top lopen en in de krater kijken. Naar de top lopen doe je ´s nachts (omdat het sneeuw dan bevroren is) en het kost je 6 uur om daar te komen en 3 uur om beneden te komen. Eenmaal aan de top ben je ver boven de wolken en op die hoogte het dichts bij de zon wat mogelijk is (omdat het dus vlakbij de evenaar ligt). De tour is echter wel 3 dagen, zodat je al wat kunt wennen aan de hoogte. Ok, nu nog Welmoed en Ruben meenemen, want die wilden ´m ook beklimmen, maar vanuit Quito. Ze vonden mijn plan goed, maar ze wilden dan wel de volgende dag gaan. Prima, dus wij hadden een 3 daagse trip geboekt naar de Cotopaxi. In de loop van die dag, kwam ik tot het besef dat ik iets heel groots ging doen. Dit was het ultieme voor mij wat je kon doen, en het was niet makkelijk. Ik begon me ook wat zorgen te maken toen ik stilstond bij de gevaren. Echter, ik ging ervoor. De volgende ochtend vertrokken we. Ik had mijn mamie nog even gebeld, voor het geval dat.. Op weg naar de 1e stop kregen we antwoord op al onze vragen van onze tourguide. Wat bleek, het was allemaal niet zo eenvoudig en zonder risico´s. Er zijn professionele klimmers die deze trip doen, maar dan eerst 2 weken acclomatiseren voor de hoogte. Er zijn 3 stadia van hoogteziekte, waarvan de 1e hoofdpijn is, de 2e duizeligheid, de 3e ijlen, en daarna ga je de pijp uit. Tevens kunnen er lawines voorkomen en heb je ijsgleuven waar je niet in moet vallen. Op Cotopaxi was het wel -35 graden en je kon niet stoppen met lopen, want dat was te koud, op 4800 m. slapen in de refugee is moeilijk, omdat er weinig zuurstof is en je hartslag naar beneden gaat etc etc.. Zal ik even doorgaan.., want er is nog meer... Ok, dit was allemaal wel heftig en ik werd nerveus en angstig. Ook Ruben had het niet nog eens geboekt als hij dit geweten had. Welmoed was er heel nuchter onder, wat weer goed was voor Ruben en mij. We kwamen aan bij onze 1e campingsite op 3800 m. hoogte. Het was in the middle of nowhere van waaruit we de Cotopaxi al konden zien liggen. Er hingen dreigende wolken omheen. Nadat we onze tent hadden opgezet, gingen we wandelen naar Lake Limpiopungo. Erg mooi. Ruige natuur zo met die hoge bergen, er liepen wilde paarden en er vlogen veel volgels rond. Het meer lag er daarentegen erg kalm bij. Prachtig plaatje. Terug bij onze tenten, kregen we pasta en praatten we verder over het beklimmen van de Cotopaxi. Mijn angst kwam eruit. Dit was geen tour meer, dit is echt serieus. Maar ik wilde zo graag die top bereiken... Ik ging slapen in mijn tentje met -5 graden en de volgende dag vertrokken we naar de refugee. Een klimmershuis op 4800 m. hoogte waar alle idioten slapen die ´s nachts de Cotopaxi beklimmen. Eerst een stuk rijden, toen 1,5 uur naar boven lopen door lavazand, zwaar dus. We zagen de Cotopaxi goed liggen en eenmaal uitgeput bij de refugee, was het een prachtig gezicht. Na de lunch gingen we oefenen met klimmen. Dus met spikes onder mijn moonboots, dikke lagen kleren aan, en een sneeuwbijl gingen we naar de sneeuw. Het ging allemaal goed en het uitzicht was wederom fantastisch. In de refugee hebben we gegeten en spraken we met allemaal professionele klimmers. Daar sta je dan als leken. We waren niet de enige onervarenen, maar wel een van de weinige. Mijne stomme angstgevoelens gingen niet weg. Ik kon er wel goed met Ruben en Welmoed over praten, dus was erg blij dat ik dit met hun deed. We gingen slapen om vervolgens om 12 uur ´s nachts op te staan om te gaan klimmen. Ik kreeg enorme hoofdpijn in bed, die niet wegging.. Om 12 uur werd iedereen wakker, mijn hoofdpijn was er nog en ik voelde me duizelig en misselijk. Hoogteziekte.. Mijn lichaam kon dit blijkbaar niet en gecombineerd met mijn angst heb ik besloten niet te gaan. Ook Ruben was ziek en ging ook niet, en aangezien Welmoed niet zonder ons wilde gaan, bleef ook zij in de refugee. Balen, of eigenlijk diep shit. Maar als mijn lichaam zegt stop, samen met mijn instinct, dan houdt ´t denk ik op. Ik ging naar de wc en toen ik naar boven keek, bleef ik verstijfd staan. Het was helder en nog nooit in mijn leven heb ik zoveel sterren gezien. Het zag eruit alsof je met een tandenborstel met ecoline over een gaasje raaspt wat uitmondt in duizenden spatten. Al die spatjes waren sterren. Prachtig. Dit waren de idiale omstandigheden voor de klim. Ik ging terug naar mijn ijskoude bedje en probeerde te slapen, want ziek zijn op die hoogte heeft ook iets claustrofobisch. Je bent daar ziek en je weet dat als je naar beneden gaat, je beter bent, maar je bent nog boven. We gingen slapen en om 6 uur stonden we op, want we wilden nog wel een wandeling op het sneeuw maken en de zonsopgang zien. Dit hebben we gedaan, met hoofdpijn, alleen nu konden we eventueel makkelijk en snel terug. Het was echter niet nodig. We hebben geklommen naar 5000 meter en hebben daar heerlijk in de sneeuw gespeeld en genoten van het uitzicht. Want ook nu waren we boven de wolken, met de roze zon en de bergen die eruit staken.. Dit was toch ook wel fantastisch. Het was het dus toch allemaal wel waard geweest. Geen weggegooid geld, want deze Cotopaxi is fantastisch mooi. Er waren mensen die zonder ervaring de top bereikt hebben en daar ben ik zeker jaloers op. Maar, ik heb het geprobeerd, ik heb mijn grenzen opgezocht en hoe graag ik het ook wilde, ik was er nog niet klaar voor, zowel lichamelijk als geestelijk, en tja, als je opje 26ste de ultieme top hebt bereikt....., wat moet je daarna nog..

Ruben en Welmoed gingen na en met deze ervaring verder reizen en ik zei ze gedag. Ik ga ze echter nog zien in Quito na mijn trip naar Curacao, dus dat is wel erg leuk. Een tijdelijk afscheid dus.

Ik bleef in Baños. Zoveel te doen daar. Ik ben een dagje gaan mountainbiken, samen met 2 Duitse meisjes (een stuk minder saai, ha ha). We wilden 60 km fietsen (van Utrecht naar de Arabella) van Baños naar Puyo. De uitzichten waren fantastisch en veel stukken waren downhill. We hebben wat watervallen bezocht en hoe verder we fietsten, hoe meer we in junglegebied kwamen. Wauw.. Zo mooi. Ik genoot ervan en dit was een voorproefje op een jungletrip die ik nog ga maken. We fietsten en fietsten en een van de meiden ging halverwege terug. Ik en Elena fietsten door. Op een gegeven moment waren we wat moe en werd het donker. We hadden 40 km gefietst. Maar helemaal naar Puyo ging ons niet meer lukken (laat die fietsvergoeding maar zitten Irma ;-). Dus wij stopten om op de bus terug te wachten. Er was daar een huisje waar de eigenaren hard aan het werk waren, ze waren hout aan het kappen en we maakten een praatje met elkaar. We hadden uitzicht op vulkaan Tungurahua en het zag er allemaal prachtig uit. Maar... geen bus. Ik wilde echter voor het donker van die straat zijn, dus hoopte op het beste. Er kwam een bus, maar die stopte niet voor ons. Ok, zei ik, de eerste beste truck die langskomt houden we aan. Dit lukte meteen. Onze fietsen werden achter ingeladen en wij zaten samen met de chauffeur en zijn compagnon op 2 stoelen. Ik zat eigenlijk meer op de motorblok, dus afgezien van getrainde billen, zijn ze nu ook rood! Erg gelachen, lieve aardige mensen, geen moment onveilig gevoeld, netjes afgedropt in Baños, en jongens, bedankt! Helemaal goed.
De dag erna heb ik een 4 uurse paardrijtocht gemaakt met een guide naar het uitzichtpunt van de vulkaan en Baños. Leuke tocht met veel galop, dusse, vul maar in.. spierpijn in mijn ····.
De avonden in Baños waren ook leuk. Lekker eten met mensen uit het hostel in leuke restaurantjes en een cocktailtje drinken in de barretjes.

Maar tijd om naar Quito te gaan op 12-1-07, want nog 2 nachtjes en dan zit ik met diezelfde billen op Curacao, waar ik erg veel zin in heb!

In Quito aangekomen ben ik belandt in een een of ander partyhostel, heb ik een paar meiden van het studentenhuis weer gezien en heb ik nog wat regeldingetjes gedaan. Ik dacht dat het daarbij zou blijven, dat ik voor nu even genoeg exciting stuff had gedaan, maar toen stelde een jongen uit mijn hostel voor om naar de mannengevangenis te gaan in Quito. Ja, daar was ik voor in. Ik had er al eerder over gehoord dat je de gevangenis kon bezoeken en het leek me erg interessant. Er gingen ook wat jongens mee, en dat voelde wel beter, want je hoort zo wat verhalen. Dus vanochtend heb ik de jongens om 9 uur wakker gemaakt om te gaan. We wilden wat kadootjes voor de gevangenen kopen. Maar ja, wat moet je kopen dan? Appeltaart met een vijl erin?? Ik had 5 stukken zeep gekocht. Dat leek me wel handig.. We gingen erheen. Een lange rij bezoekers stond er. We kwamen bij de poorten. ´Wie gingen we bezoeken?´ vroeg de bewaker. Die jongens hadden wat namen van buitenlandse gevangenen opgeschreven. Dus die las ik op. ´Ja, maar naar welk gedeelte wil je dan gaan, 2 of 3..?´ Ik nam de gok en zei 3. We werden gefoeilleerd. Mijn zepen werden echter nauwelijks nagekeken, apart. Toen moest ik mijn paspoort laten zien. Ik had echter ook een kopietje bij me, omdat ik wist dat de bewakers hier corrupt zijn en ik bang was om 1 dag voor mijn vertrek naar Curacao mijn paspoort te verliezen, gaf ik ze die, en dat was verder ook geen probleem, wat een controle.. We liepen door de gang en zagen wat gevangenen naar ons kijken, spannend.. Even later stond ik in de cel van 2 Amerikanen, die het hartstikke leuk vonden om ons te ontvangen. We gingen naar de buitenplaats en gingen kletsen. Eerst over hun daden en daarna over de gevangenis. Wat ik zag en hoorde was ver boven verwachtingen. Ik had een Thailand gevangenis verwacht, maar dit was gewoon gezellig, tenminste hun blok. Er zijn 4 blokken, waarvan deze de luxieuze was. De andere waren klein en de gevangen daar waren gevaarlijk en net zo currupt als de bewakers. In 1 blok wordt er dagelijks iemand vermoord. Euhm, vroeg ik, was dat toevallig blok 2? Maar in dit blok, was het gezellig. Het verschil zit m in geld en discriminatie en minder in wat ze gedaan hebben. Echter zat 90 % in het blok waar wij waren voor drugs. De gevangen waren vrolijk. Ze hadden 3 bezoekdagen per week. Soms mag familie gewoon blijven slapen. Ze hebben de hele dag tv en internet en alles erop en eraan. Ze hebben hun eigen winkeltjes en hebben een eigen gasfornuis. Het is wel overbezet dus sommige kamers zitten voller dan de bedoeling, maar dan hebben ze gewoon een matras e.d. Met geld kun je alles kopen, moet je het echter wel hebben. Je kan zelfs nachtjes stappen buiten de gevangenis als je de bewakers genoeg betaald. Drugs in de gevangenis is de normaalste zaak van de wereld. Tuurlijk het is en blijft een gevangenis en bewakers zijn corrupt, maar de gevangenen die ik sprak, zaten liever hier dan in Europa of Amerika, omdat het daar veel strenger was. Ik kwam 2 Nederlandse gevangenen tegen en heb heel lang met hun gepraat. Ik stelde ze 100 vragen. Ze waren heel blij met onze komst. En ik was zwaar onder de indruk. Van dit alles, van deze redelijk prima gevangenis, van de mensen die er zaten en van de 2 Nederlanders met hun verhalen. Bij 1 had ik heel sterk het gevoel dat het ooit een Arabella kind was, en dat maakte mijn werk ineens nog waardevoller. Een kwam van Curacao en zei dat ik zijn moeder moest opzoeken daar. Ik heb in ieder geval beloofd om zijn moeder te bellen, om te zeggen dat het goed met m gaat. Ik ging niet geschokt weg. Ik liet ze achter en had eigenlijk het gevoel, wat ze ook bevestigde, dat ze het wel naar hun zin hadden daar. Het is een vorm van leven voor hun. Ze hadden beide een gevangenisverleden achter de rug en ze vonden t wel prima in deze. Tja...

Zo dat nog even op de valreep voor mijn vakantie naar Curacao. Ja sorry dat ik het zo zeg, maar het voelt echt alsof ik op vakantie ga. Ik weet dat jullie me nu gaan killen, maar reizen is echt wat anders dan vakantie! Even 9 daagjes niks zeg maar. Is ook goed voor mijn hart. Anyway, ik vlieg morgen via Colombia naar Curacao, dus ik zal erg goed op mijn tas letten, na die verhalen uit de gevangenis... Na Curacao ga ik weer verder met avonturieren, en niet zoals gepland meteen naar Bolivia, want ik ben nog niet klaar met Ecuador, er is hier veel te veel te doen!

En dit was weer een nieuw verslag van Rachel Nadav vanuit Zuid-Amerika. Ik dank U ;-)