Chillen in Chili

Beunos dia,

Wederom heb ik voetstappen op deze aardbodem gezet die ik nog nooit eerder heb gezet, maar voor altijd gezet blijven...

En dat in het Noorden van Chili, van San Pedro t/m Santiago...

Chili, een totaal andere wereld dan de andere landen waar ik geweest ben. In Chili is het ´volgens de maatstaven´ modern. Het heeft wel wat weg van Europa. Ik heb minder het gevoel dat ik in Zuid-Amerika zit. Wat zijn daar de gevolgen van... Veiligheid, dat zeker, maar cultuur zoals in de vorige landen, is ver te zoeken... Een ander reisgevoel. Of dat leuker is...? Appels kun je niet met peren vergelijken, maar ze smaken allebei erg lekker ;-).

Enfin, het lijkt alsof ik al met het slot van Chili bezig ben, maar dat is zeker niet het geval, dus laat ik bij het begin beginnen...

Ik kwam na de Uyuni tour in San Pedro de Atacama aan (20 feb 07). Een plaatsje midden in de woestijn, maar wel op 2440 meter hoogte, met maar 2800 bewoners... En, ook al was het een woestijn, op de achtergrond zag je de besneeuwde Andes.. Hoe surreeel is dat! En het dorpje bestaat uit allemaal kleine schattige zandhuisjes, met zandweggetjes, en knusse restaurantjes... Een bijzondere plek.
Ik had mezelf ingecheckt in het hostel die Nienke had uitgezocht, samen met nog een Canadees meisje die ongevraagd achter me aan bleef lopen en na elke 3 woorden het woord fuck gebruikte.. Ok, nou goed, ze zal wel eenzaam zijn.. Ik deed me ding en ´s avonds om 19 uur zou Nienke met de bus aankomen. Ik wachte en wachte... De tijd vorderde. Om 20 uur was Nienke er nog niet... Zucht, ik had zo´n zin om met haar te wederontmoeten.. Ik zat ongeduldig op mijn bed en de Canadese bleef non-stop tegen me aanpraten.. Nien, kom me verlossen! Om 21 uur dacht ik dat er iets goed mis was. Ik pakte mijn spullen en wilde in een internetcafe checken of er iets mis was gegaan, Canadese achter me aan... Hoor ik, ´Rachel...???´ Zat Nienke aan de voorkant van het hostel op mij te wachten, al een uur!! En ik om de hoek 3 meter verderop... Wat bleek.. Ze had aan de receptioniste gevraagd of er een meisje was ingecheckt met veel haar. Aangezien ik van de tour afkwam had ik mijn haar bij elkaar gebonden... Ja zonder dat herkenningspunt is het einde zoek natuurlijk, dus het antwoord was nee geweest.. Maar we waren weer herenigd en dat was super!

De volgende dag gingen we kijken wat San Pedro de Atacama voor ons in petto had. We besloten om diezelfde dag op tour te gaan door de woestijn, gedeelte Valley of the Moon. We zagen prachtige uitzichten, grote zanddunes, maar ook veel steenformaties en wederom werden we omringd door bergen met sneeuw. Na een grotwandeling, konden we op een berg klimmen om daar de zonsondergang te zien over het gebied. Naarmate de zon verder onderging, veranderde de kleuren van de woestijn, van bruin naar rood... Een prachtig plaatje!

Voor ´s nachts hadden we iets heel cools geboekt... Chili is een van de beste plaatsen om sterren te kijken. En nu hebben ze hier een gebied waar ze grote telescopen hebben staan. Het wasduur, maar deze kans wilden we aannemen! Dik aangekleed (in woestijngebied is het koud ´s nachts) gingen we naar de sterrenkijkplaats. We kregen uitleg in het Spaans over alle sterren. De man die alles uitlegde had een soort laser, waarmee hij alle sterren kon aanwijzen waar hij over sprak. Heel apart. Mijn sterrenvakjargon Spaans is helaas niet zo goed ontwikkeld, maar met Nienke´s hulp heb ik in ieder geval wat meegekregen van de uitleg en heb ik o.a. mijn sterrenbeeld gezien! Maar we werden erg ongeduldig tijdens de uitleg, want we wilden door die telescopen kijken. Ja hoor... Duizenden sterren in het vizier... Daarna groene en rode sterren en heel grote fonkelende sterren... Bijzonder! Maar er was 1 planeet, zoveel lichtjaren vanaf aarde (ik heb nog een kleurenmagnetron in de aanbieding.... ) die we ook konden bezichtigen... Saturnus! En dat zag er echt cool uit. Je zag echt een bolletje met een ring eromheen. En... dat heb ik op foto weten vast te leggen, dus, I say no more, just watch!

De volgende dag gingen we San Pedro verlaten... We hadden gezien wat we gezien wilden hebben en het was zo duur hier....!!! Om maar even een voorbeeld te geven: de was laten doen in Bolivia is 2 euro, hier 8, eten in Bolivia is 2,5 euro, hier 7, hostel Bolivia 4 euro, hier 13 euro... Dus sommige van jullie in Nederland hoopte dat mijn geld snel zou opraken en ik weer naar Nederland zou komen, maar ik had al snel een manier gevonden om geld te besparen.. Het is eigenlijk heel erg genant om te vertellen, vooral omdat ik tegen 2 jongens in Bolivia had gezegd dat mij dat nooit zou overkomen... Ja, dan zal ik het toch maar zeggen... Euhm.. Ik.... heb mijn bankpasje in de pinautomaat laten zitten.... :-s. Nee, ik was niet beroofd waarbij ik na een teakwondo techniek mezelf heb losgewurmd en het enige wat ze van me hadden was mijn pinpas... Nee, dat niet. Ik heb m gewoon zelf in de automaat laten zitten... Maar..., het was niet geheel mijn schuld hoor, want hier krijg je namelijk eerst je geld, dan je bonnetje, en als laatst, alsof het niet heel belangrijk is, je pinpas. Tja en als je dan druk bezig bent met het in je hoofd omrekenen van pesos naar euros naar dollars en vervolgens naar bolivianos, dan loop je dus na je bonnetje al rekenend weg.. En dan val je mooi door de mand met je nooit... En gelukkig vraagt de pinautomaat nadat je je bonnetje krijgt of je nog een transactie wilt maken. Zeg je nee, dan krijg je je pas terug, zeg je ja, dan kan je zoveel pinnen als je wilt en loop je van de automaat weg, dan kan de volgende persoon dus lekker beslissen wat die wil.. Dus nadat ik in het hostel aankwam en me na 5 min realiseerde hoe stom ik was, rende ik hard terug naar de automaat, maar mijn pas was echt pleite... Blokkeren dus en afwachten of ik nog rijk ben of niet...
Geluk bij een ongeluk; Tamara kwam snel deze kant op en Nienke, mijn maatje en geldverschaffer, was bij me. Nu ga ik even reclame maken voor de Rabobank, want die hebben consessies gemaakt en Tamara neemt mijn pinpas mee. Ook heeft er niemand geld van mijn rekening gehaald. Dus ik hoef toch niet eerder naar huis en ik zal het nooit meer doen, o nee, ik bedoel, ik hoop dat ik het nooit meer doe!

Na 16 uur in een prima nachtbus gezeten te hebben, stapte Nienke en ik uit in La Serena. Een plaatsje aan het strand. Daar hadden we zin in, lekker bakken! De stad zelf was een gewone redelijk grote Westerse stad. Niet heel bijzonder in mijn ogen. Het strand was een typische citybeach, met de skyline op de achtergrond en ze hadden een paar mega grote winkelcentra´s.. Dus vul zelf maar in wat we in 3 dagen La Serena hebben gedaan...!

Daarna was het tijd om naar de 5e grootste stad van Zuid-Amerika te gaan. Santiago de Chile met zijn 4,5 miljoen inwoners... Na 7 uur nachtbussen (voor een belachelijk hoge prijs, maar wel met studentenkorting, ja ik als student zijnde, ha ha, beter gezegd als halve Joodse ;-)), kwamen we aan. Ik en Nienke hadden echter nog wel wat tijd voordat ons thuisfront kwam (Tamara en vader van Nienke), dus we besloten die ochtend om Santiago nog even op ons te laten wachten en eerst naar Valparaiso te gaan, een stad aan het strand 1,5 uur van Santiago vandaan. Heerlijk dat reizen waarbij je je plannen gewoon kan veranderen wanneer je wilt.
Dus een paar uurtjes later kwamen we aan en gingen we naar hostel Aventura. We liepen naar binnen en werden ontvangen door de Duitse eigenaar die met een fake glimlach en op hoge toon zijn verhaal deed met zijn handjes in elkaar gevouwen (stempel: homo in ontkenningsfase, aangezien hij getrouwd was met een Chileense). Even later zagen we nog wat geitenwollensokken in het hostel zitten.. Mmm, aparte verblijfplaats, maar desalniettemin was het er erg mooi, zo´n oud huis, en aangezien we elkaar hadden, hoefde we gelukkig niet over biologische producten te praten in het bewust gesproken Spaans om eens even goed te oefenen met zijn allen... We gingen de stad verkennen, we kregen een map van de eigenaar, en gingen op pad. Gelukkig is Nienke net zo slecht met de weg als ik, dus na 1 straat waren we al verdwaald. Maar who needs a map, als je gewoon op ontdekkingstocht kan gaan? Dus we liepen rond en we snapten meteen waarom er 2 gebieden van deze stad op de werelderfgoedlijst staan. Prachtig! Elk huisje had een andere kleur en stijl en dat alles was al jaren oud. Het deed me aan Italie denken, ook al ben ik daar nog nooit geweest (kan dat?). Ik keek me ogen uit en wenste dat Utrecht er ook zo gezellig en knus uitzag (en ik vind Utrecht al knus en gezellig, moet je nagaan..). Misschien verf ik mijn eigen huis wel roze en geel. We werden er ook melig van en maakte een reeks grappige gansta foto´s met huizen en muurschilderingen.
Daarna naar het commerciele gedeelte van de stad, waar we o.a. de plaza bezochten met een groot gebouw van de Marine. De Mariniers stonden bij een monument te waken, oftewel aan het poseren voor de camera voor alle toeristen. We hebben erg gelachen om en met de jonge mariniers..
We lieten ons haar doen. Het is hier namelijk erg in de mode om een sliert van macramee in je haar te hebben. Klinkt idioot, maar het is eigenlijk best wel leuk. Dus we zaten in het tentje van de mevrouw die dat in ons haar inplanteerde. De vrouw was met haar man en kinderen en er waren nog een paar verkopers. We raakte aan de praat en ze waren zo vriendelijk, 1 verkoper was een verloren hippie, en erg grappig. Het was heerlijk om daar te zitten en de sfeer te proeven. De vrouw gaf ons zelfs een knuffel toen we een uur later trots vertrokkken. Super!
´s Avonds weer aan ons zelfgebrouwde maaltijdje. Ja, 3 keer per dag uit eten gaan is echt te duur, dus dat doen we nog maar 1 keer per dag en voor de rest kopen we gewoon boodschappen en maken we wat (makkelijks) klaar. Ik krijg er weer helemaal Australie flashbacks van. Jammer dat ze hier geen Mac Cain magnetron maaltijden hebben!

Ook de dag erna liepen we rond in deze stad met zijn vriendelijke mensen. In de wijk waar we toen waren, zagen we wel de grote scheiding tussen rijk en arm, dure huizen en vervallen huizen waren door elkaar heen gevlochten. We hebben een kerkhof bezocht, wat bestond uit prachtige sculpturen en familiegraven. Het eerste kerkhof die ik er gezellig uit vond zien en me niet deed denken aan de dood, apart.. We wilden met de bus naar de haven om daar vis te eten, maar we wisten niet precies waar we de bus uit moesten. Voordat we het wisten waren we in een andere plaats, Viña del Mar, een strandplaats die we toch al wilde bezoeken, dus dat kwam mooi uit. Prima plaatsje. In de avond gingen we iets doen, een briljant idee al zeggen we het zelf... We gingen, nadat we er al 6 maanden niet waren geweest, naar de bioscoop! We hadden zin als kinderen. We kozen The Holiday uit met Jude Law. Lekker cheesey maar het was erg leuk om weer eens in de bios te zijn (alsof je dat in Nederalnd zo vaak doet, niet dus, maar toch was het gewoon echt heel fijn). Verliefd verlieten we de bioscoop (Inge, pak je spullen en ga er als een razende naartoe!).

De volgende dag gingen we de openluchtmuseumwijk bezoeken genaamd Cerro Bellavista. Bekende schilders hebben daar op de muren van de mooie huisjes schilderingen gemaakt. Net zo prachtig als de andere wijk die we bezocht hebben. Een heerlijk gevoel als je er rondloopt!

We verlieten de volgende dag Valparaiso, de stad die net zo mooi is als zijn naam (beter goed gejat dan slecht verzonnen ;-)). Ik hoefde weer eens minder te betalen voor mijn hostel dan ik zou moeten (ja alweer W en R). Dit is me al zo vaak overkomen in Zuid-Amerika; eten, hostels, bussen etc. Het is bijna eng. Maar de fake eigenaar verdiende het (fake omdat ie een keer uit t niets zijn irritatie uitte naar ons over het feit dat we bij elkaar wilden slapen wat in 1e instantie wel en toen niet kon, ja en daar zeg ik wat van, waarbij hij het vrat met een glimlach en vervolgens 2 dagen later even zijn maskertje afdoet om toch nog even zijn irritatie te droppen). We kwamen aan in Santiago de Chile in hostel Casa de Roje. Super hostel en de rest van de dag chillen en heel de nacht ouwehoeren met een leuke groep mensen, helemaal heerlijk backpackerssfeertje!
Ik had gezien dat er dit weekend paardenraces werden gehouden. Ik was nog nooit naar een paardenrace geweest en het leek me wel leuk om deze ervaring in Santiago op te doen. Anderen vonden t ook een leuk idee, dus met een leuk cluppie gingen we de volgende dag naar de paardenracen. Ik wilde me sjiek aankleden, dus ik gluurde in mijn backpack en het was me duidelijk; een onmogelijke wens. Dus met glitter lippenstift op als compensatie, vetrokken we richting de renbaan. Super sjieke bedoeling daar, mooie gebouwen, met een grote renbaan. Ik stopte bij de stallen en zag prachtige paarden! Ik was benieuwd of ik races als paardenliefhebber zielig zou vinden of dat het wel ok was. Er waren die dag 19 races. We wilden wel een gokje wagen hier. We keken op de lijst met paarden. Ik kreeg uitleg over hoe het werkt, maarre vraag me alsteblieft niet hoe, want er zijn teveel cijfers en nummers om het te snappen, dus ik gokte maar op mijn geluksnummer (wat me eigenlijk nog nooit geluk heeft gebracht). Het ging van start. De paarden schoten uit hun box en gingen ervandoor. Ik keek hoe het ging.. Het zag er goed uit. De paarden naderden ons, en toen gebeurde het. Een paard struikelde en viel voorover en maakte een koprol met de jockey erop... O o.. Ik keek door een verrekijker en zag dat de jockey levenloos op de grond lag. Het paard stond op, maar zijn benen waren te gebroken en hij zakte weer op de grond. De jockey is afgevoerd en het paard hebben ze laten inslapen.. Gatver.. Daar kreeg ik een naar gevoel van. Het publiek schonk eigenlijk meer aandacht aan de paarden die wonnen, en op het feit dat ze de gok verloren hadden dan aan iets anders. Ik wist nog niet of ik dit moest boycotten? Ik had afgesproken met mezelf dat als er bij de volgende race een ongeluk gebeurde, ik zou gaan. De andere races verliepen eigenlijk heel goed en afgezien van het ongeluk heb ik van deze nieuwe ervaring genoten. Geluksnummers werken niet, dus ik heb 1500 knaken verloren... (wel in pesos he, dat is 2,15 euro).
´s Avonds in het hostel rondgehangen en na heel wat ge-ouwehoer, zijn we gaan stappen. Het was een leuke avond. Na wat livebandjes, salsa en top 40 muziek, voldaan naar huis gegaan.

Nienke en ik waren al 2 dagen in Santiago, maar hadden de stad nog niet echt gezien.. Dus de 3e dag... citytouren. Het is een vriendelijke stad met mooie gebouwen. We zijn ook nog naar een look-out point geweest. Je kon deze beklimmen of, met de kabelbaan omhoog in karretje, we waren echt te moe na een korte nacht en 5 uur rondsjokken, dusse, doe ons maar een lift! Allemaal leuk!

En nu..., ben ik nog 3,5 uur verwijderd van mijn vriendinnetje. Ik ga haar straks ophalen van het vliegveld. Het is heel leuk om iemand van thuis te gaan zien, tenminste dat denk ik ;-)). Tamara zit nu in het vliegtuig en ik heb echt heel veel zin om met haar 2 weken te gaan reizen. Het wordt haar eerste echte backpack ervaring. Het is leuk om in plaats van te mailen, iemand te laten zien hoe mijn backpackwereld eruit ziet. Aan de telefoon gaf ze al aan dat ze niet wist of ze in dorms wilde slapen, maar ja, backpacken is backpacken.. Dus ik zal haar maar niet vertellen dat in de dormkamer waarin we vanavond gaan slapen, ik bedbugs heb opgelopen (sorry Tamaar voor als je dit na je trip leest :-)). We gaan samen naar Zuid-Chili en Zuid-Argentinie, het Patagonie. Een soort antartica gebied. Dus van de hitte hier in Santiago ga ik, met de door Tamara meegebrachte termo-ondergoed, gletsjers, ijs, sneeuwbergen etc bezoeken. Een nieuw avontuur!

Dus, maak je over mij geen zorgen!

Dikke X Mij