Kweenie... Vint maar een roar verhaal..

Hallo allemaal,

Ja weer veel meegemaakt... Dat doe ik anders ook wel, maar omdat ik Tamara zoveel mogelijk wilde laten zien van Patagonie en het backpacken wilde laten ervaren, kan ik je vertellen dat ik nog nooit zo weinig slaap en rust heb gehad op reis dan in deze periode, maar dat was het zeker dik en dubbel waard!!

Ik ging midden in de nacht met de taxi naar het vliegveld om Tamara op te halen (5 mrt 07). Ze had een uur vertraging. Ik zat aan de koffie naar het beeldscherm te staren, voor het geval dat ze toch eerder uit de poorten gelopen kwam... Raar, om je vriendin na 4,5 maanden weer te zien. Hoe zal ze het vinden hier? Hoe zal het voor mij zijn? Ik ging nu weer samen reizen met iemand die ik ken van thuis.. Even iets heel anders. Maar vooral erg leuk om haar mijn reiswereldje te laten zien, waarin ik me thuis voel en de weg ken... En ja hoor, daar kwam ze.. Als vanouds. Vanaf de eerste minuut voelde het al alsof ik haar gister had gezien en alsof we in Nederland waren.. Helemaal prima! Dit wordt een toptijd!

Eenmaal in het hostel liet ik haar de weg zien. Tamara trok haar wenkbrouwen op, vooral na de alcoholstank in de dorm (die ik ook erg vies vond), maar nam het sterk op. We gingen aan de wijn en aan de bijklets... Rond 8 uur in de morgen naar bed, om vervolgens weer om 11 uur op te staan, mede dankzij krijsende Franse kinderen (leuk backpacken met je kids, maar ga niet naar een partyhostel!). We moesten toch uitchecken, want in de avond vertrokken we met de nachtbus naar Pucon.
We regelden wat dingen, tickets, hostels, route, etc... Ja dat was voor mij anders, normaal ga ik ergens heen en zie ik wel en als het de ene dag niet kan, dan de andere dag maar, maar nu we de 2 weken goed wilden benutten, moesten we ook wat meer voorbereiden. Daarna gingen we naar de plaza in Santiago, samen met John en Nienke. Het was er erg gezellig. De zon scheen, veel drukte, kunstenaars en andere expressievolle mensen. We gingen wat foto´s maken en ik hoorde Tamara vlak achter mij ´Godverdomme!´ schreeuwen. Ik schrok, keek om en ik zag iemand heel hard wegrennen.. John deed nog een poging om erachter aan te rennen, maar dit zijn profs... Tamara´s camera was gestolen. Santiago, de meest veilige stad van Zuid-Amerika en dan zo, hopakee, je camera uit je handen gegrist. Ik vond het echt heel erg voor haar dat dit moest gebeuren.. Na bijgekomen te zijn van de schrik en gerelativeerd te hebben (jij bent er nog, geen foto´s verloren, etc.). Hebben we voordat onze bus vertrok nog snel aangifte gedaan. Balen.

In 10 uur met de nachtbus naar Pucon in Chili. Pucon zag er erg leuk uit. Het was mooi weer, een gezellig dorpje en ons hostel lag in een mooie tuin met uitzicht op vulkaan Villarica. Dit is een bekende actieve vulkaan van masomenos 3800 m. hoog die je kunt beklimmen. En dat gingen we doen. Dus die trip hadden we voor de volgende dag op het programma staan. Diezelfde middag gingen we op watervallen en meren tour door Pucon om te eindigen in natuurlijke heet waterbaden. Voordat we vertrokkken wilde we nog snel bustickets kopen. We vroegen aan het personeel van het reisbureau of dit goed was en voordat we het wisten werden we met de auto naar het busstation gebracht, hielp hij ons met de kaartjes en bracht ons weer op tijd terug. En niet voor een extra fooi.., maar gewoon om ons te helpen. Bewonderingswaardig hoe vriendelijk mensen hier kunnen zijn. De tour was leuk. Het was een mooi gebied. Meren in groen en blauw, met watervallen eromheen en mooie bebossing. En daarna lekker dobberen. Het water was echt boedjeheet in sommige gebieden, de uitdrukking zo rood als een kreeft was een feit. Wat ouwehoeren met de guide en we werden uitgenodigd om de volgende dag naar een ander heetwaterbad te gaan met een tour, maar dan voor niks... Kijk, Tamara, les 5 van backpacken.. Lief lachen in Zuid-Amerika en je komt een heel eind!

De volgende dag vroeg op voor de klim op de vulkaan. Met ons termo-ondergoed aan en lunchpakketjes in onze tas, waren we klaar voor de start... We keken naar buiten en het beloofde weinig goeds... Eenmaal in het reisbureau, kregen we de vraag voorgeschoteld, willen jullie naar het begin van de vulkaan om te kijken of het weer beter wordt en we de vulkaan kunnen beklimmen, of zeg je nu al dat ´t ´m niet wordt (dit scheelde namelijk 5000 pesos). Wij gingen er echter voor. Snowboots aan, muts op, regenpak, ijspicks etc... We kwamen bij de vulkaan aan, maar helaas, er hing een grote mist om de vulkaan en het was gewoonweg niet mogelijk. De komende dagen zou het ook slecht weer zijn, dus gezien de kansen en tijd, ging deze trip niet door. Helaas had ik al foto´s gezien over hoe gaaf het was, maar het zij zo. Vulkanen beklimmen is nog niet helemaal aan mij gegund geloof ik. We gingen terug en we hadden 2 Nederlandse jongens ontmoet in onze dorm die met dezelfde tour waren, dus daar zijn we mee op een terrasje gaan zitten. We hadden besloten om met zijn allen naar de grot van de vulkaan de gaan om toch iets nuttigs te doen. Tja als je er niet op kan, dan maar erin! Het was wel grappig, letterlijk grappig, want we hadden erg veel lol met zijn allen tot aan de slappe lach tijdens de uitleg van de gids toe, beetje schaamtelijk, maar wel leuk!

De volgende ochtend verlieten we Alex en Gilbert alweer (konden ze ook even wat rust nemen van al dat Brabantse gegrap..), om door te reizen naar Bariloche in Argentinie. We moesten helaas met de dagbus omdat we de grens over gingen. Na 11 uur bussen kwamen we aan. Bariloche bleek een knus dorpje. Een soort skivakantie gebied, met houten huisjes, tiroller poppetjes, mooi meer en een hoop toeristen. Het hostel dat we gereserveerd hadden, had ons genaaid. We wilden namelijk in een double slapen en die was vol, even later had ze ook de dorm volgeboekt. Dus we moesten op zoek naar een hostel met onze backpack op en dat viel niet mee, want alles zat vol. Ondertussen moesten we ook heel veel regelen voor de verdere reis en zo hadden we in 2 uur tijd een citytour gedaan, een klein hotelletje gevonden, heel veel beslissingen genomen en de tours geboekt. We waren uitgeput... Tijd om ons te trakteren op de welbesproken super malse en dikke Argentijnse steak. Een goed wijntje erbij en dan is het leven toch weer heel erg goed!

De volgende dag gingen we vanuit Bariloche naar Puerto Pañuelo met een (super toeristische) boot over de meren varen. Het meer had uitzicht op de vele omringende bergen en ondertussen kon je de meeuwen voeren vanaf de boot. De eerste stop was bij een bos waar een soort boom groeit, die normaal in andere gebieden een struik blijft... Tja, het klinkt erg geitenwollensokkig, maar ze waren rood en koud en toch wel speciaal, genaamd Arrayanes. Daarna naar Victoria-eiland. Daar hebben we rondgewandeld. Maar we zouden Tamara en Rachel niet zijn als we niet verdwaald waren, dus wegens tijdgebrek hebben we toch een korte wandeling moeten maken ipv een lange, maar het was erg mooi, dus helemaal prima. Eenmaal op de boot werd er bingo gespeeld.. Ik zag helaas geen kans om van de boot af te springen, dus er was geen uitweg. Ik deed dan maar niet mee aan het geklap dat ontstond nadat iemand zijn gratis chocomel had gewonnen..
Na dit alles nog een lekkere steak en dan maar weer op tijd naar bed om de volgende dag weer heel vroeg op te staan..

Knol butsen werd het dit keer. Leuk weetje: via paardrijden hebben Tamara en ik elkaar zo´n 13 jaar geleden leren kennen... Onderweg kwamen we wederom langs allerlei prachtige meren. De ranch was net zo´n plaatje uit een boek en de paarden zagen er goed uit! Het was een heerlijke rit. Het stappen werd ons alleen wel wat saai, dus nadat we ons even later hadden los gerukt van de beginners gingen we er in galop vandoor. Heerlijk. Tussendoor stopten we bij een houten huisje, tussen de bossen en bergen. Daar kregen we een waanzinnige bougondische lunch voorgeschoteld. En wederom... Wat is het leven toch goed! Ook op de terugweg naar de ranch konden we, na een lachsessie om de beginners met de paarden die toch precies doen wat ze willen, weer flink de bergen op galopperen. Super voldaan kwamen we terug in Bariloche.

De volgende dag vertrokken we met een 2 daagse bus tour vanuit Bariloche helemaal naar El Chalten (Argentinie).. De bus reed door de steppe van Patagonie. Een landschap met veel uitgestrekte groen/gele vegetatie en verder helemaal niks. Ook weinig asfaltwegen, dus we waren goed gedrild na die dagen. Onderweg zijn we nog een gordeldier tegengekomen. Zeer bijzonder beestje. We hebben ook veel lama´s en struisvogels gezien. Dus dat idee een beetje... Een outback van Australie, maar dan met andere kleuren en dieren, euhm., anders dus. We zijn onderweg ook naar de grotten ´Los Manos´ geweest in Porito Moreno. Zoals de naam al zegt ;-), een hele hoop schilderingen van handen van zo´n 9000 jaar oud. We dachten eerst dat het een grote grap was van de plaatselijke kleuterschool, maar het staat op de wereld erfgoed lijst, dus ik denk dat die mensen toen gewoon veel om handen hadden.. Maar... Was mooi!
Na 2 dagen drillen, kwamen we eindelijk aan in El Chalten. Een dorpje dat opgezet is voor toerisme, en das niet voor niks want je hebt daar het prachtige Fitsroy gebied, maar zodra het kouder wordt en het hoogseizoen is afgelopen, dan sluit het dorpje gewoon, best apart. Dus de hele mensenscene speelde zich af in ons hostel.

De volgende dag moesten we weer vroeg op. We gingen een wandeling maken van zo´n 32 km naar de glaciers van Cerro del Torres. We startten vroeg in de ochtend. Het uitzicht vanaf het plaatsje zelf op de bergen was al schitterend, dus ik had er al helemaal zin in. Toen we even later de eerste berg omhoog liepen, en de gids een ware afgaanse windhond bleek te zijn (die we dus niet konden bijhouden), was die zin al wel een beetje in de schoenen gezakt. Met nog spierpijn van het paardrijden, energie van een week vroeg opstaan, waren de eerste kilometertjes al gelijk zwaar. Maar, de wandeling was meteen al prachtig dus mijn spieren moesten er maar aan wennen. Even later had Tamara ook nog een Duister gescoord die onze tas voor ons wilde dragen (zeker Duits ;-)), dus wat wil je nog meer? Tamara zag het nog niet zo rooskleurig in, maar ik zou haar er wel doorheen slepen. Ik heb immers eerder met moeilijk opvoedbare jongeren wandelingen gemaakt ;-)). We liepen door een soort bos met de bergen op de achtergrond en aangezien het al herfst is hier, hadden de bomen ook nog eens hele mooie rode kleuren. We kwamen na de eerste stop bij een rivier aan, die we met een touw over gingen steken. Leuk spektakel. Even later weer een hoop gewandel door de bergen met schitterend uitzicht op de Cerro del Torres. Besneeuwd, met een groot meer eronder en de gletsjers op het wateroppervlak. Na flink wat wandelen waren we bij de gletsjers. We kregen onze ijspinnen onder onze schoenen gebonden en there we go, lopen over ijs met het zonnetje in je gezicht en een waanzinnig uitzicht. Ook Fitsroy zelf liet zichzelf aan ons zien, perfecto. We hadden lunch op ijs en ook was er de mogelijkheid om ijs te klimmen. Ik zei: ´been there, done it´, maar Tamara heeft het gedaan en jawel de top bereikt! En toen nog terug. De weg was lang en we waren moe, maar nog steeds waanzinnig mooi. Tamara had het gehad en ik dacht als die Duitser nog even langer doorgaat over positief blijven denken, vermoordt ze ´m. Daar heb ik stiekum wel om gelachen! Om 8 uur ´s avonds kwamen we weer aan. Ben trots op Tamara en de wandeling vond ik echt een van de mooiste die ik heb gedaan!

En alsof het niet genoeg is ging de volgende dag de wekker weer om half 6 en ging ons ochtendritueel weer van start: Wekker gaat..., Tamara vraagt of ik m 10 minten later kan zetten, ik zeg wederom dat dat niet kan omdat die wekker geen licht geeft en ik niks zie in het donker, vervolgens staat Tamara op (wat eigenlijk heel apart is, want in Nederland ben ik altijd de eerste en als ik alleen reis sta ik na de wekker ook meteen naast mijn bed), dan zeg ik: ´ik wil niet opstaan, ik ben kapot´. Tamara zegt: ´ik ook´ , en zwijgend doen we ons ding en worden we later die dag wakker. We hebben hier in de middag erg om gelachen, omdat het iedere ochtend precies zo gaat.

Een paar uur later waren we in El Calafate. Een leuk plaatsje, wederom groot geworden door toerisme. Leuke shoppies en restaurantjes en een prachtig hostel (america del sur) met uizticht op een meer en sneeuwbergen. Dit keer weer een dorm omdat de double erg duur was. Maar gezellig hostel en we hebben nog wat Belgen ontmoet waar we ´s avonds nog wat mee gekletst hadden.

De tijd gaat snel en onze laatste tours lagen al in het verschiet..

We gingen de volgende dag (het is zeker en vast overbodig om te zeggen dat we weer vroeg opstonden), naar de erg bekende Moreno gletsjer. Dit is een gletsjer van 14 km breed en 60 m hoog. En, het stampt gewoon nog uit de ijstijd. Er is zelfs ooit een mammoet gevonden in een van de gletsjers. En via ijs en gletsjers is onze aarde ook verder onstaan.. Sorry, genoeg historie, maar het maakt het wel heel bijzonder.
We hadden gehoord dat er veel ijsbrokken van de gletsjers af vallen en dat het een heel apart geluid geeft. Dus toen we eraan kwamen en de gletsjer nog niet konden zien, wisten we meteen waar het grote dondergeluid vandaan kwam. Spannend! We liepen er naartoe en het was echt een prachtig plaatje. Op het water in het meer leken wel duizenden glitters te drijven. Prachtig! We zijn geduldig gaan wachten op afvallend ijs.. Helaas. We liepen door en hoorde een enorme donder. Echt bizar hoe hard dat geluid is, maarre dan ben je al wel te laat, nie gezien dus... We keken naar de golven en ijs wat het vallende stuk had achtergelaten en dat was echt groots.. Sods law, stout! We hebben ook nog op een plateau een uur lopen toveren naar de gletsjer en uiteindleijk zijn we er met een boot heengegaan, maar geen grote afvallende ijsblokken, naast de mooie gletsjer, het prachtige uitzicht, het harde gedonder die we hoorde van de afvallende rotsblokken aan de andere kant, kleine vallende ijsblokjes.. Dusse, zoals je leest, ik was al super tevreden!!!

Onze laatste tour was de Upsala tour. Een boottocht in Los Glaciers park langs gletsjers en drijvende ijsblokken.. Het was een dure trip. Dat konden we merken toen we op de boot waren. De Catamaran was erg luxe en er zaten een hoop toeristen op die boot die ik anders nooit tegenkom: een stuk of wat Fransen met bontjassen en walmen parfum.. (ipv ongeschoren gezichten met t-shirts met daarop: ´I did it, the death road´..). Enfin, wat maakt het uit. De boot ging van start en het was werkelijk waar weer zo prachtig. Er lagen overal drijvende ijsblokken... Met gletsjerbergen op de achtergrond.. Op een gegeven momen stopten de boot en zagen we een enorme super blauwe gletsjer. Het was semi bewolkt, maar de kleur van het ijs was nog steeds felblauw. Waanzinnig. We wilden een foto maken, net als logischerwijs de rest van de boot, dus het was dringen voor een plaatsje. Of sociaal zijn, en de Fransen op onze boot hadden daar geen oor naar. Echt, ze waren onbeschoft, alsof ze de enige waren op de boot. Maar daar hadden wij natuurlijk geen boodschap aan. We hebben de hele dag rondgevaren langs gletsjers en ijsblokken. Ik zal ze niet allemaal beschrijven, maar ga de foto´s bekijken, dan heb je ook geen beschrijving meer nodig. Toen we weer aan land kwamen en er 5 Fransen minder aan boord bleken te zijn ;-) ... heeeyyyy.. Gingen we met een super ervaring terug naar El Calafate..

De laatste 1,5 dag zijn we naar Punto Arenas in Chili gereisd, van waaruit Tamara terug zou vliegen naar Santiago. We hebben samen nog lekker gegeten en nagenoten van de afgelopen 2 weken. Ik had het gevoel alsof Tamara al eeuwig bij me was, niet omdat ze zo´n drama is ;-), maar omdat je zoveel doet en ziet, alles wordt al heel snel gewoon. Maar er is een tijd van komen en gaan en nu is de tijd gekomen dat ze gaat ;-). Het was top!

Ik ben nog een dagje in Punto Arenas gebleven om daar Nienke en haar paps te ontmoeten.. Ook haar vader ging de volgende dag richting Nederland en Nienke en ik hadden alweer nieuwe snode plannen gesmeerd... En nu die plannen zijn gerealiseerd vraag ik me af of ik last had van verstandsverduistering.. Het leek me best wel leuk... Ik heb best vaak geroepen dat ik het nooit meer doe, maar ja.. Ik hou niet van kou en regen, en ook niet van kamperen, maar ach, het is toch best te doen..? Ben inmiddels wel een goeie loper geworden.. Toch...?
Maar nu mijn backpack vol zit met een tent, kookstel, regenkleding, voor 5 dagen instant pasta en pap, plaskokers en een -20 graden slaapzak, weegt hij toch zo´n 12 kilo! En het weer hier kan omslaan van regen naar sneeuw, naar zon, naar hagel.. Er is ook nog eens een ijskoude harde wind en ik heb mijn teennagels te kort afgeknipt en ben mijn blarenpleisters kwijt... Ik begin het me toch af te vragen.. Waarom moet ik nu weer 5 dagen kamperen en een pak ´m beet 76 km lopen met een rugzak van 12 kilo op mijn rug??!!! Ok ok, Torres del Paine schijnt het mooiste park van Patagonie / Zuid-Amerika te zijn, maar ja, das ook maar subjectief.. Maar, ok dan. Ik ga ervoor, ik ga het doen, morgen vertrekken we, in weer en wind en wie deze week chagrijnig of boos is om iets moet maar denken, gelukkig ben ik niet bergopwaarts aan het lopen in de regen en kou met een zware rugzak op mijn rug met het vooruitzicht op een nacht op een matje van 1 cm dik!!! Zo..., wat gaan jullie een fijne week tegemoet :-).

Please, denk aan me en ik laat julie snel weten of ik een ingevroren mammoet ben geworden ja of nee!!!

Klamme Patagonie kus van mij!