Who needs National Geographic Channel?!

Hey allemaal,

Ik heb lang nagedacht over welke titel ik dit verhaal zou gaan geven...

Ik dacht eerst aan:
- Torres del PIJN (ipv Torres del Paine), offe...
- Paine is pijn, maar niet het einde van de wereld (dat is immers het plaatsje Ushuaia), ...
- Pijn, Kou en Gevaarlijke beesten.... (Dat omvat ook hetgeen wat ik de afgelopen 2 weken heb gezien),...
- 14 keer en zeehondenvoetbal..

Maar nadat ik gister wegreed van de plaats waar ik een van de meest waanzinnige dingen in me leven heb gezien, dacht ik alleen maar dat ik zo hopakee in de tv was gesprongen en terecht was gekomen in een programma van National Geographic Channel... Het gevoel dat alles mogelijk is... Dus ja, de huidige titel omschrijft het gevoel wat ik in Torres del Paine en vooral in Punto Northe heb gekregen:

Who the fuck needs National Geographic Channel als je alles wat je daar ziet, ook in het echt kan zien!!!

Nou ja, om alles duidelijker te maken, begin ik maar met vertellen over mijn ervaringen..

Ten eerste ben ik dus geen ingevroren Mamoet geworden, ook al scheelde dat niet veel! Vroeg in de ochtend zeiden Nienke en ik gedag tegen Bill, de fantastische eigenaar van ons hostel Erretic Rock, om aan ons 5-daagse wandel avontuur te beginnen in Torres del Paine de Chili (21 mrt 07), een van de mooiste natuurparken ter wereld. We zouden de W gaan lopen. Dit heet zo omdat de wandelroute in de vorm van een W is. We zaten in de bus, de backpacks nog heerlijk gedragen door de laadruimte. Het zonnetje scheen, de rit was mooi en onderweg zagen we een hoop condors vliegen (de grootste vogels ter wereld, nadat we ze in Arequipa niet hebben gespot). Dat doet de gemoederen goed, dus Nienke en ik hadden er veel zin in. Dit kunnen we vast wel.. Op een gegeven moment zagen we ook vanuit de bus de welbekende gebergte Torres del Paine (waar het gehele park naar genoemd is). Een mooi gezicht. Dat beloofd wat. Nog een stukje met de boot langs prachtig gebergte en daar waren we, bij refugio (hostel/campeergeval) Grande Paine, het beginpunt van de wandeltocht. We ontmoetten nog een Duitser die alleen was, dus die kon wel met ons meelopen. Die dag stond er 11 km lopen op het programma naar Glacier Grey, om daar vervolgens ook te kamperen. We gingen nog even lunchen en terwijl we dat deden, sloeg het weer om als een blad aan de boom. De zon verdween, grijze wolken werden de hemel de baas, en net toen we ons backpack op hadden gedaan om te vertrekken, begon de stortregen te vallen... Gauw de regenkleding aan en gewoon gaan. Dit bleek makkelijker gedacht dan gedaan, want afgezien van de regen, stond er ook nog eens een hele pittige tegenwind, waar je gewoon op kunt hangen (met een backpack van 15 kilo nog wel). Het was meteen erg zwaar. Na een half uur waren mijn 100 % waterproof Teva´s totaal doorweekt, geen millimeter op mijn voet was droog en bij elke stap sopte het water er uit. Ook de waterdichte jas die ik gehuurd was, bleek het niet te houden en aangezien de binnenkant van fleece was, liep ik binnen de korste keren met nog 5 kilo extra gewicht rond. Dit is NIET leuk. Gelukkig had ik in het vorige plaatsje een goede regenjas gekocht, na mijn ervaringen met zeeman regenjassen, dus dat was een geschenk uit de hemel om toch nog wat warm te blijven. Mijn rug deed veel zeer. Ik vroeg me echt af wat me bezield had om dit op deze manier te doen. Waarom? Waarom doe ik mezelf dit aan. Met een zware backpack vele kilometers lopen, vind ik helemaal niet leuk, ken ik mezelf dan nog steeds niet? Ik heb het al eerder gezworen nooit meer te doen, maar toch.. Ik had spijt, dat ik het niet beter had aangepakt. Het lopen was niet erg, dat kan ik wel, maar voor die backpack ben ik gewoon te klein had ik besloten. Ik had de mega super achtelijke dure refugios moeten boeken, zodat we daar konden pitten en zonder zware backpack het park konden belopen. Daar had ik op dat moment sowieso al het dubbele aan geld voor over gehad, dan dat ze al vroegen. Nienke had het ook erg zwaar. Stug gingen we door, maar genieten, nee dat gevoel had ik niet op dat moment. Waar ik bij de Incatrail niet het gevoel heb gehad dat ik mijn lichamelijke grenzen heb bereikt, had ik ze hier al na de eerste halve dag totaal bereikt. Die Duitser bleek ook de saaiste persoon ter aarde te zijn, dus dat zat ook niet mee (in het vervolg noemden we hem DDDD = Dirk De Doodsaaie Duitser). Hij bood wel aan om onze backpacks te dragen, maar omdat ik het gevoel had dat hij dat meer deed onder het motto ´vrienden maken´, dan onder ´ik ben toch sterk en betaal graag dure refugios om vervolgens andermans backpacks te dragen´, heb ik gepast (en mezelf hiervoor flink vervloekt). De wandeltocht was wel mooi, maar door het weer, toch ook weer een stuk minder mooi. We zagen onderweg drijvend ijs en toen we uiteindelijk Glacier Gey zagen, was dat wel een mooi plaatje. Gelukkig maar, dat zou er nog bij moeten komen. Helemaal gebroken kwamen we na 5,5 uur lopen aan op de camping. Met nog steeds wat regen in ons gezicht, wilden we de tent op gaan zetten. De tentuitrusting bleek echter niet compleet te zijn, we hadden geen haringen. YES, super excuus!! Nu konden we geen tent opzetten en moesten we dus wel in refugio slapen, daar waar het warm is en we droog ons instant pasta konden klaarmaken. Ze hadden nog plaats, prima, creditcard erbij en verder niet nadenken (25 euro per nacht!). Ik was echt gebroken en super moe. Ik zat op die bank en alles deed pijn. Ik had gewoon blaren op mijn rug van de backpack! We wilden pasta klaarmaken, maar de werkers van de refugio nodigde ons uit voor een gratis maaltijd. Ze zagen blijkbaar in welke toestand we verkeerden en dachten dat wij dat wel konden gebruiken of het zijn gewoon echte mannen die wel met 2 Nederlandse chickies willen eten. Wat het ook zij, ons maakte het niet uit, want wij kregen een gratis 3 gangen menu voorgeschoteld. Heerlijk. Dat doet weer goed. Daarna was het tijd voor Nienke en ik om een serieus gesprek te hebben.. Want hoe nu verder. Met backpack 5 dagen, dat trek ik gewoon niet. Maar het wandelen, dat wilde ik wel graag. Nadat de opperingen: ´met de helikopter´, ´een drager inhuren´ of ´stiekum de backpack in het meer gooien´ geen geschikte opties bleken te zijn, besloten we om de volgende dag zoals gepland, terug te lopen naar Grande Paine, en vanaf dan ons backpack achter te laten in refugios, om zonder backpack verder te lopen. Goed idee, ik werd er een stuk minder ongelukkig van. En nu naar bed (om 20 uur)......

Toen wij de volgende dag wakker werden, bleek dat alle uber hikers al waren vertrokken. Ofwel, we waren als enige over in de refugio. Ik stond op en mijn rug was zo stijf als mijn op de verwarming gedroogde sokken. O o, dit beloofd wat. Na onze instant brinta, gingen we eerst Glacier Grey van dichtbij bekijken, nog even zonder backpack. Het was erg mooi! Daarna backpack ophalen... Zucht... Maar, de omstandigheden waren goed. Ondanks dat we een super grijze wolkendek boven ons hadden, het regende niet. Ook hadden we vandaag wind mee en DDDD was al vertrokken. Ook mentaal ging het beter. Nadat je weet dat dit de laatste tocht met backpack is, je alle teleurstellingen hebt gerelativeerd en de pijn hebt geaccepteerd, loopt het toch allemaal wat fijner. En wat gebeurd er dan... Dan word ik super melig. Dus al lachend gierend en brullend en met een hoop lange pauzes waarin chocola eten en roken als beloning op de lijst stonden, hebben Nienke en ik een super dag gehad. Dit is genieten! (De meligheden kunnen jullie zien bij Rachels videos op mijn site). Jammer dat we DDDD na een tijd weer tegenkwamen, want zijn saaiheid sloeg meteen over op ons, en stilte.. Maar doorlopen doe je dan weer wel, dus tadaa, we waren weer bij de eindbestemming van deze dag (normaal zou je volgens de W na die 11 km nog eens 7 km moeten lopen, mensen die deze mappen maken zijn beulen!). We hadden van de aardige mannen van het diner van gister ook haringen gekregen, shit, geen excuus meer om in heerlijke warmte te slapen. Dus tent opgezet en in het campinghuis (ipv de luxe chill out ruimte van de refugio) hebben we heerlijk 2 pastamaaltijden verorbert. Daarna weer vroeg naar bed, zoals een echte hiker betaamt.

Die nacht was het niet koud, maar de wind blies zo hard, dat ik op een gegeven moment wakker schrok van het lawaai en Nienke vertelde dat ik bang was. Nadat ik besefte dat het wind was, kon ik weer verder slapen.

We hadden onze route verder gedetailleerd en het plan was als volgt: de linkerkant van de W hadden we gelopen, vandaag deden we het midden van de W en vanavond pakken we de boot en bus naar refugio Los Torres rechts boven van de W om vandaaruit de laatste wandeling te maken (4 dagen dus ipv 5). Een U + I zeg maar.
Vandaag richting Valley de Frances dus. En ik moet het weer zeggen, zonder backpack! Het weer was ok, er was geen wind en daardoor een stuk warmer. Zon kwam pas later, maar hey, we hebben m gezien! De tocht was super mooi. De pauzes waren weer vol meligheid en toen we een spot vonden midden in de natuur met een waanzinnig uitzicht op de bergen, besloten we dat dit de ultieme lunchplek en keerpunt van de dag zou zijn (zeg maar zo´n 5 km minder dan gepland). Heerlijk genietend van de mooie omgeving, zijn we na een uur omgekeerd en hadden we weer zo´n 13 kilometertjes gelopen. Een prima dag!

We kwamen later die avond in het donker aan bij refugio Los Torres en hadden onszelf beloofd om die laatste nacht in de refugio te slapen als beloning (voor wat precies weet ik niet, maar gewoon als beloning, dat voldoet).

De volgende en laatste dag gingen we om 6 uur opstaan om de welbesproken zonsopgang te zien en zouden we daarna de berg beklimmen om een waanzinnig uitzicht te hebben op de Torres del Paine. We werden wakker. Ik keek uit het raam... Pokkeweer!!!! Regen, bewolkt, ik kon zelfs de Torres del Paine niet zien. Het zit ons niet mee. We gingen naar bed in de hoop dat het om 10 uur wel opgeklaart zou zijn. Helaas. Geen zicht op de bergen. En met een vooruitzicht op een uitzicht die wit is (mist), gingen we die 4 uur niet lopen. We liepen wat rond door de vallei. We zagen een paardenstal. Leuk idee, nog even op die manier de verdere omgeving bekijken. Nadat we hoorde dat het zo´n 15 euro per uur was, pastte ik. De gaucho reed echter telkens in volle galop over de weilanden rond en ik ben geloof ik zelden zo jaloers geweest. Maar goed, keuzes. Nienke en ik liepen verder, nou ja liepen, slenterden verder, als 2 slome ongemotiveerde zakken patat. Dit had geen zin. We besloten dus om een berg in die vallei te beklimmen, ook al mag je eigenlijk niet van de gangbare paden af, maar hey, brutale mensen hebben de halve wereld, en dat hadden we op die berg! Een prachtig uitzicht op die grote vallei met zijn omringende bergen, sommige met sneeuw, andere gekleurd. En dan over de belangrijke dingen des levens praten! En nog meer lachen natuurlijk. Nienke denkt namelijk dat er overal pumas rondlopen... Ja, er zijn puma´s in het park en ze zijn gevaarlijk, maar tegenkomen.., die kans is minimaal. Maar om haar ongerustheid en mijn zwakke hart gerust te stellen hebben we de nodige ´wat moet je doen als je een puma ziet´ oefeningen gedaan. Fantastisch gelachen. (Ook dit is te bewonderen op de filmpies sectie).

Na deze enoverende dag, zijn we vertrokken naar de bewoonde wereld. De W werd een U + I en de U + I werd uiteindelijk een L + “. Maar, dit was de beste keuze ooit en we hebben geweldig genoten van het prachtige Torres del Paine. Enne, met backpack vele kilometers lopen.., ik zweer bij deze aan jullie allemaal dat ik dat nooit meer doe!

Ik ging Chili verlaten. Met zijn prachtige Patagonie, als een van de mooiste gebieden ter wereld. Fantasische dingen gezien! Het was voor mij wel een duur land (1,5 keer mijn maandbudget), maar het was het waard!

Ik ging naar Ushuaia in Argentinie. Het meest Zuidelijkste puntje van de wereld. Oftewel, zoals men het hier noemt, het einde van de wereld (of het begin van alles)! Daar moet je geweest zijn. En als je dan op de kaart kijkt, en beseft dat het meest Noordelijkste puntje van Zuid-Amerika waar ik geweest ben Otavalo in Ecuador is, dan ben ik toch wel trots op de kilometers die ik inmiddels heb afgelegd met al zijn bijzondere ervaringen er tussenin. Nienke ging naar het Noorden, maar ik zou haar over een week weer zien. Perfect.

Na zo´n 14 uur in de dagbus te hebben gezeten (van Puerto Natalis), kwam ik aan in Ushuaia. Daar was Kun and the gang, die ik ken van Cusco en Puerto Natalis, en ze hadden mij uitgenodigt voor een echte Argentijnse Barbeque: een Asado. Dus met 3 jassen aan, ging ik naar hun hostel. Tot mijn grote schrik waren ze die bbq buiten aan het houden, maar maar maar..., het is hier ijskoud...? Nee, zeiden ze: een Asado op het einde van de wereld, dat moet! Ok dan. Het was gezellig. En zo waren ook de rest van de dagen in Ushuaia.

Ik heb een boottocht gemaakt, de Beagle channel navigatie tocht. Die kwam langs het echte meest Zuidelijkste plaatsje van Zuid-Amerika, Puerto Williams wat behoort tot Chili, maar dat wordt alleen gebruikt voor het leger, en mag dus niet echt een plaatsje genoemd worden, dus tja, Ushuaia in Argentinie dan maar gewoon. We zagen de meest Zuidelijkste vuurtoren en een ware pinquinkolonie die we van heel dichtbij konden zien. Dat was mijn doel. Pinquins in het wild. Super schattig! Op de terugweg zorgden de wind voor veel bootbewegingen, dus ik zat met een zakje in mijn handen naar de horizon te staren...
´s Avonds weer eten en in de bar hangen met the gang: Kun, Brian, Sebastiaan, Annemarije, Kate en ikke natuurlijk.

De volgende dag ging ik een wandeling maken met Kate en Annemarije in het Tierres del Fuego National Park. Bij het begin van een wandeling is er een klein super schattig postkantoortje, je raadt het al, het meest Zuidelijkste postkantoortje ter wereld. En daar kun je een prachtige bladzij vullende stempel laten zetten in je paspoort, met pinquin en al. Helemaal goed. Nu staat het zwart op wit dat ik helemaal tot daar ben gekomen. Ja stempels in paspoorten dat is iets waar backpackers net zo trots op zijn, als.. als.. een moeder met een kind die zijn zwemdiploma heeft gehaald (of zoiets dergelijks?). De wandeling was mooi. We liepen langs een zeekanaal, zagen beverdammen (net Nederlanders die beestjes), en mooie herfstkleuren. En ´s avonds volgde het ritueel van eten en barhangen weer.

De laatste dag heb ik nog wat musea bezocht en me verdiept in de volkeren die hier tot eind 1800 leefden. Leuke weetjes:
- De eerste mensen die Ushuaia ontdekt hebben, waren Nederlanders, vandaar dat je hier Schouteneiland hebt, Tanta Sarah cafes, en een plaatsje genaamd Pietheip.
- De authentieke bewoners droegen ondanks de kou geen kleren, omdat kleding hun nat en klam houden. In plaats daarvan stookten ze een hoop vuren. De Westerse ontdekkers van Ushuaia zagen alleen vuren toen ze aankwamen, vandaar dat dit vuurland heet (Fuego = vuur). Ja ja, ik ben blij dat ik na mijn geboorte het genot van kleding kon ervaren!

Genoeg cultuur en genoeg van Ushuaia gezien om na 3 dagen weer verder te trekken naar warmere oorden. Mijn volgende bestemming was Puerto Madryn. Nu kon ik daar met de bus heen a 29 uur !&%$! of vliegen voor 40 euro meer... Dat laatste klonk beter, maar dan moest ik nog een week wachten. Dus dan maar met de bus en van die 40 euro iets leuks kopen :-). En wat doe je als je 29 uur!&%$! in de bus moet zitten...? De nacht ervoor niet slapen en gewoon uitgaan. Zo gezegd zo gedaan, en ook al zag ik erg tegen deze busreis op, het ging snel voorbij, al slapend!

Aangekomen in Puerto Madryn kon ik mijn 3 lagen textiel meteen uitdoen. De zon scheen, het was 22 graden en hoe bizar ook: je gaat slapen als het 1 graden is en je wordt wakker als het 22 graden is, helemaal goed!

´En, Rachel´, vraag je je vast af, ´Wat doe je in Puerto Madryn?´ Nou dat zal ik je even vertellen... (Ik heb nog zoveel enthousiasme in me zitten dat ik niet weet of ik dit verhaal goed kan vertellen). Anyways. Op 2,5 uur van Puerto Madryn af, is het National Park Peninsula Valdes, met zijn strand Punto Northe. Daar jagen Orca´s op zeehonden tussen eind december en half april. Nee, die Orca´s jagen niet op zeehondjes in de zee.... Dit gaat veel professioneler. Ze zwemmen naar het strand en komen met een vaart uit de zee om zich op het strand te laten aanspoelen en een zeehondje te grijpen. Vervolgens moeten ze weer terug in de zee zien te komen met hun kolosale lijf. Dit alles kun je vanaf een kleine afstand bezichtigen. Ik heb me laten vertellen dat dit de enige plek op aarde is waar dit gebeurd. Dat moeten we zien! En Maartje, bedankt voor de tip, want de Lonely Liar ondervertegenwoordigt dit uitermate!
Ik had mensen gesproken die er ook waren geweest. Sommige hadden het gezien, anderen hadden veel pech. Het gebeurd namelijk niet iedere dag, soms weken niet.. Maar dit is iets wat ik echt heel graag wilde meemaken. Om dit dus goed te doen, wilde ik niet met een tourbus mee, om 1 uur op dat strand te kijken of je ze ziet. Nee, ik was bereid om dagen op het strand te spenderen, om de kansen zo groot mogelijk te maken. Dus voordat Nienke de volgende dag kwam, had ik al een auto gehuurd voor een goede prijs, en nadat ik Nienke over onze roadtrip vertelde, waren we beide dol enthousiast. Let´s go!

De wekker ging om 5 uur en ik reed als enige op de weg naar Punto Northe (Nienke heeft geen rijbewijs). We wilden vanaf 8 uur op het strand zitten, sommige vertelden dat het dan vloed was (dan is de kans op jacht het grootst). Na ongeveer een uur op verharde weg te hebben gereden, moesten we nog 1,5 uur op grindweg. We hadden een mooie zonsopgang en ik vond het heerlijk om weer eens te rijden, dit keer in een chevroletje. Onderweg kwamen we bij de ingang van het park. Ik vroeg de man wanneer het vloed was, en deze was pas om 11:22 uur.. Oeps, zijn we daar al om 8 uur... Ja zei ie, we konden wel eerst naar het informatiecentrum, maar die ging pas om 7 uur open, hij keek ons wel een beetje vreemd aan toen we zeiden dat we geen tijd hadden om daarop te wachten, maar dat kon ons niet schelen, geen tijd te verliezen. Geeft allemaal ook niks, de zon schijnt.
Onderweg in de auto heb ik Nienke nog uit moeten leggen waarom je niet in de zee kan zwemmen waar de Orca´s zijn, ha ha (offe...?). En wel bang zijn voor puma´s, iets is er fout gegaan tijdens de biologische lessen. En daar waren we, als een van de eerste op het strand van Punto Northe. De zeehondjes lagen lekker te zonnen en badderen op het strand. Wij gingen zitten op een kleed, aten ons meegenomen ontbijtje op en staarden naar de zee. Naarmate de tijd vorderde werd het wat drukker. Wij bleven staren en staren... Op een gegeven moment zagen we ver in de verte Orca vinnen. Daar!!!! Super hyper keken we ernaar. Dat beloofd wat goeds! Na een tijdje meer staren verdwenen deze sporen van Orca´s echter. Even knipperen met mijn ogen om te kijken of ik geen staar had, maar helaas.. Teleurstelling. Tuurlijk we hadden nog 2 dagen om ze te zien, en het blijft een kleine kans, maar toch, als je iets graag wil en je verliest al een klein beetje hoop op de eerste dag, dan is dat toch teleurstellend. De mensen gaven op, het werd eb en ook wij besloten om morgen verder te gaan, met een nog sterkere begeerte om ze te zien.
We reden met ons karretje naar een pinquin kolonie en daarna naar het plaatsje Piramides om daar te overnachten (70 km van Punto Northe af). De hele avond hebben we om de 5 minuten tegen elkaar gezegd:

R: Ik hoop zó dat we ze morgen zien..
N: 1 orca maar...
R: We verdienen het toch?
N: Al die moeite..
R: Maar we hebben nog kansen..
N: Ja dat klopt..
R: Vertrouwen houden!

Als offering voor onze wensen hebben we een smeekbede en een dansje voor moeder natuur gemaakt (zie filmpie). En slapen maar.

De volgende dag stonden we een uur voor vloed paraat op Punto Northe. Het was er al druk en mensen hadden de vinnen wederom gespot. Even later zwommen ze naast de waterlijn, heel rustig voor onze neus voorbij. Wauw! Het waren er een stuk of 4 /5. Grote en kleine. Het was een prachtig gezicht. 1 Orca kwam tot heel dicht bij de zeehondjes. Nienke en ik waren doodzenuwachtig en juigde de orca aan, ´doehetdoehetdoehet´. De Orca draaide zich echter om zonder een zeehondensnackje, en verdween naar achter gelegen wateren. We zagen de vinnen nog steeds, maar geen actie. De tourgroepen verlieten het gebied en Nienke en ik gingen zitten. Nienke zei dat het niet meer ging gebeuren. Ik zei dat we vertrouwen moesten houden. Maar het feit dat we ze al zo dichtbij langs zagen zwemmen was op zich al bevredigend. In stilte staarden we verder. Ik zag weer vinnen aan de rechterkant van het uitkijkgebied. Ik liep naar het hek en schreeuwde naar Nienke...`KOM!` En in een fractie van een seconde gebeurde het, de Orca zwom naar het strand, dook erop, greep een zeehondje en wurmde zichzelf in zee. A-ma-zing! Gillen, vreugde, high fives.. Whoe fucking Hoe, we hebben ze gezien!! Die beesten zijn waanzinnig, en waanzinnig groot en het zag er zo spectaculair uit.. We waren super blij. Tijdens het super blij zijn zagen we nog een Orca. En ja hoor, wederom, hap slik en weg.... O MY GOD.... 2 keer en erg dichtbij! Sprakeloos, geen woorden voor. Super kick dit. Ik wenste nog een 3e aanval, ook al wist ik dat dit onredelijk was. De Orca familie bleef echter in het water rond zwemmen, en even later werd er recht voor het uitkijkgebied, op enkele meters afstand van ons, weer een zeehond gegrepen. Unbelieveble!!! 3 keer!! Super verzadigd bleven we staren. Maar het hield gewoon niet op. Nummer 4 kwam, nummer 5, nummer 6.... Arme zeehondjes... Bij nummer 7 werden we verwaand en gingen we voor 10 en na de 10 kregen we er nog 4 te zien aan de rechterkant van het uitkijkgebied. 14 keer, 14 keer! 14 keer?.... Jezus, 14 keer gewoon! Dit is bizar. En zeehondjes zijn vrij dom. Het ene moment zien ze hun vriendje verdwijnen en 1 minuut later zwemmen ze weer aan het strandoppervlak rond..?
We spraken een vrouw die hier al 4 jaar werkt en die gaf aan, dat de Orca´s normaal alleen aan de rechterkant jagen. Zo dichtbij is zeer zeldzaam. Ook was er een mannetjes Orca en een vrouwtjes Orca, en het mannetje jaagden voor beide. Klaarblijkelijk wilde hij indruk maken! Verderop zwommen nog veel meer Orca´s en ik denk dat de hele familie gevoerd moest worden, want het ging maar door en door en door. Dit was National Geographic live on stage!!!!! En die arme tourgroepmensen... (stiekum gegniffel). Maar, de show was niet afgelopen.... Nee, even later werden we getrakteerd op zeehonden voetbal. De laatste 2 zeehondjes die ze gegrepen hadden, waren om te spelen. Je zag de Orcastaarten de lucht in gaan een vervolgens een zeehondje erachteraan. Ik werd vrienden met een vent met een verrekijker, dus sommige staarten waren nog in close-up ook! Dit spectacel ging 45 minuten door. Ik moet zeggen dat ik toen wel melij kreeg met het nog steeds levende babyzeehondje en zijn oom. Als die Orca´s mensen zouden zijn, zouden ze 20 jaar gevangenis straf krijgen wegens mishandeling en moord met voorbedachte rade. Maar ja dit is natuur. Ik snap de Engelse naam killerwale een stuk beter iig. Uiteindelijk werden die zeehondjes ook opgegeten, dit kon je zien aan de vogels die nog wat restjes van het zeeoppervlak meepikte. Dat is dan wel weer jammer. Ze laten ze namelijk ook wel eens vrij, en dat had ik liever gezien. Maar ja, een zeehond met een trauma weet ik ook nie, maar dan had ie wel aan zijn vriendjes kunnen vertellen dat ze niet in de zee moeten zwemmen als er Orca´s zijn... O, ik draai door, Anyway... De Orca´s vertrokken. De 4 uur durende show van mijn leven was voorbij. Ik heb er geen woorden voor, het was een geweldige ervaring. Een van de beste uit mijn leven. Op 3 april 2007 waren mijn offerdansjes uitgekomen en was ik getuige van de wereld schone natuur. Vanaf nu is 14 mijn geluksgetal! En Nienke is voor altijd mijn Orca maatje.

En nu... Nu ga ik al het natuurschoon waar ik de afgelopen tijd in heb rondgereisd met een waanzinnige climax, achter me laten.. Mijn laatste reisbestemming ga ik tegemoet. Wat gaat de tijd ineens beangstigend snel... Ik heb nog 20 dagen te gaan en die ga ik heel relax met heel veel vermaak in Buenos Aires spenderen. De stad waar ik alleen maar geweldige verhalen over hoor. Op het programma staat: shoppen, spa´s, tango shows, marktjes, wijkjes, steaks, wijn, stappen, zon, terrasjes, etc! En daar ben ik klaar voor en daar heb ik ontzettend veel zin in!

En voor de agendaatjes uit Nederland... Op 25 april kom ik in de ochtend aan in Amsterdam, om vervolgens naar Cuijk te gaan voor een dagje en nachtje... Dus willen jullie weten hoe iemand eruitziet na 6 maanden backpacken door Zuid-Amerika...? Eigenlijk.., ik wil jullie heel graag weer zien, want jullie zijn de belangrijkste reden waarom ik weer terugkom, je bent meer dan welkom!!! Op het menu staat Nederlandse kost (dus mam, dan weet je het vast, hi hi).

Veel liefde,

Rachel