Grens horrible!!

Kerst 2006 zit er weer op..

Ik hoop dat iedereen leuke dagen heeft gehad!

Ik wel in ieder geval. Maar dat vertel ik later. Nu eerst mijn dagen in Mancora in het hoge noorden van Peru.

Ik had de vorige keer al verteld wat voor een relaxed plaatsje Mancora was... Nou het was heerlijk!
Zo zagen onze dagen eruit: wakker worden, bikini aantrekken, naar het strand toe gaan op 0 minuten lopen van het hostal (Sol y Mar), want die lag namelijk op het strand, als ontbijt een grote fruitsalade, lekker bakken en lezen, even langs de boulevard lopen met souveniertjes, lunchen bij Angela (Angela is DE vrouw, zij verkoopt namelijk echte Nederlandse bruine broden en dat is in Peru niet te krijgen en wat had ik dat gemist zeg, smikkelen dus!), vervolgens nog meer bakken in de zon, douchen, heerlijk eten in een van de geweldig lekkere restaurantjes, als desert een brownie eten (de lekkerste brownie die ik ooit in mijn leven genomen heb, ik weet nu wat ze bedoelen met chocolade als vervanging van een vent!) en tot slot cocktails drinken bij de strandbarretjes… En dat alles met ons Mancora groepje (Welmoed, Ruben, Anne, Sabine, Rachel en ik en op de laatste 2 dagen had ik een hereniging met Maartje en haar vriend. Maartje kende ik nog van Cuzco). Wat een leven. Mmmm…!

Maar Mancora heeft meer te bieden, dus, ik moest van mezelf van mijn luie gat om dingen te ondernemen… We zijn een keer met ons Mancora groepje met een motortaxi (trip duurde 30 min) naar een natuurlijke hotspring gegaan. Je kon je daar lekker insmeren met modder om vervolgens te badderen in natuurlijk bubbelend heet water van de bergen. Leuke ervaring!
Ook kon ik het niet laten om nog eens te gaan paardrijden op het strand. Was weer heerlijk om te galopperen op het strand. Deze paarden zagen er ook gezond uit, dus ik maakte me ook geen zorgen om erop te gaan zitten en te gaan met die banaan!
Ook zijn we een middag naar Punto Mar gegaan. Dit is een strand wat een stuk verderop ligt en erg rustig is. Was erg mooi. Groot, weinig mensen en heerlijk ontspannend dus!

Maar niet alles in Mancora was relaxed. Ons hostal was gezellig, maar niet geheel hygienisch. We hadden regelmatig kakkerlakken in onze douche. Nee niet van die kleine schattige zoals in Nederland, maar van die joekels. Anne was de eerste die wilde gaan douchen, maar er zat een kakkerlak in de douche. Ze had gewoon gedouched. Ik gaf aan dat ik dat echt nooit zou doen. Vervolgens wilde ik gaan douchen, zaten er 2 kakkerlaken. Maar toen besefte ik wat Anne al eerder had bedacht. Weghalen is geen optie, net zoals niet douchen, dus toe maar. Dus terwijl je in de douche staat hou je je ogen gefocust op die beesten en een daarvan was nog aan het rondrennen ook.. Bah! Dus toen ik Anne weer zag, gaf ik aan dat ik het level voor gevorderden had bereikt! Ook mijn muskietennet was erg handig daar en als er een antimannenmelk bestond had ik die ook zeker gebruikt in de barretjes. We konden niet normaal een barretje in. We werden aangestaart, ten dans gevraagd, we kregen drinken aangeboden en we hebben zelfs allemaal gratis armbandjes ontvangen. Wel grappig, maar gelieve iets gedoseerder!

Al met al een heerlijke plaats om lekker bij te komen en te relaxen in t zonnetje. Echter had ik weinig backpackers ontmoet en mijn Mancora cluppie ging er voor de kerst vandoor. Ik besloot om gezellig met Anne mee te gaan naar Quito in Ecuador om daar kerst te vieren en tevens konden we dan samen de grens over, wat wel een slim plan bleek...

Op 24 december verlieten Anne en ik Mancora. Om in Quito te komen moesten we de grens van Peru naar Ecuador oversteken. We wisten dat dit een vervelende grens was en we hadden al veel verhalen gehoord van mensen die werden afgezet door taxi´s, maar ook politiemannen, etc etc. Het migratiekantoor van Peru en Ecuador ligt namelijk 2/3 km van elkaar vandaan en daar tussenin is een soort van niemandsland, waar je niet wilt lopen. Spannend dus. Maar goed, we waren voorbereid en hadden een goed plan. We zouden met de combibus (lokale minibus) naar Tumbes gaan (laatste plekje van Peru voor de grens), daar zouden we een bus (Cifa) pakken die ons over de grens loodsde, zonder dat we hoefde te lopen met onze spullen, en ons vervolgens naar Quito bracht. Prima dus. We zaten in de combi. We reden een lang stuk langs het strand, nog erg rustgevend. We kwamen in Tumbes aan. We zeiden tegen de buschauffeur dat hij ons moest afzetten bij Cifa. Hij reed verder en op een gegeven moment kwamen we tot het besef dat we Tumbes voorbij waren. Hij bevestigde dit en we gingen meteen in de aanval: ´No No, omdraaien nu!´ We dachten, hier begint de ellende dus. Maar die man legde uit dat er geen Cifa meer bestond in Tumbes en dat hun (3 Peruanen) ook tot over de grens gingen en ons daar konden afzetten bij Cifa. Anne en ik keken elkaar aan en dachten het te vertrouwen en zeiden dat het goed was. Op weg naar de grens voelde ik de spanning in me opkomen. Doen we het wel goed, wat staat ons te wachten? We reden het grensgebied binnen en ik zag de stempelkantoortjes. We reden ze voorbij en op een gegeven moment stopte de combi. We stapten uit en het was een grote chaos. We werden omringd door taxichauffeurs die ons een taxi aanboden, er liepen heel veel mensen rond en er scheurden allemala bussen en motortaxi´s langs. Het was bloedheet en het zweet druipte van onze gezichten. De Peruanen uit de combi zeiden dat we vanaf hier terug moesten lopen naar het kantoor van de migratiedienst van Peru en dat we dan terug konden komen om met hun 2 km verder te rijden om naar de migratiedienst van Ecuador te gaan. We konden de tassen wel laten liggen. We werden heel boos op hun. Dit was niet de deal. Hij zou ons naar het stempelkantoor toe brengen. Ok, dit was foute boel. Dit wilden we juist voorkomen. Nu moesten we toch het grensgebied zelf doen, zonder busmaatschappij. We stonden in niemandsland en mensen cirkelde om ons heen als muskieten. Wat nu. Nadat we boos waren geweest op die mannen en hun flink de les hadden gelezen, althans, Anne had hun flink de les gelezen. Haar Spaans is stukken beter dus zij zei de dingen en ik brulde: ´zeg dit en dat´. Vervolgens keken we elkaar aan en kregen de giegels. Moet vast een gek gezicht geweest zijn. We wilden onze backpacks die boven op de combi lagen. Dit duurde heel lang. Hun plan werd me steeds duidelijker. Wij domme meisjes zouden wel naar de migratiedienst lopen, zodat hun onze tassen konden meenemen. Ik eiste nog 3 keer mijn tas en toen kreeg ik m. Er was een taxichauffeur in de mensenmassa die Engels sprak. Hij gaf aan dat we niet zelf moesten lopen, maar met hem konden gaan voor 1 sol. Hij bracht ons dan van Peru naar Ecuador en naar de bus die naar Quito ging. Ik keek hem aan en zei: ´Can I trust you?´, want op dit moment wisten wij het ook niet meer. We stapten bij hem in de motortaxi. Een man uit de combi kwam naar ons toe dat we nog moesten betalen. Wij: fuck of, we hebben al betaald en je krijgt geen rooie cent meer. Onze combi reed nadat we de taxi waren ingestapt ommiddelijk weg, terwijl ze eigenlijk zouden wachten. Ook al gingen we sowieso niet meer met hun mee, mijn gevoel wat betreft de tassen werd bevestigd. De taxichauffeur bracht ons naar de migratiedienst van Peru. Hij zei dat we omdebeurt naar binnen konden gaan zodat er 1 bij de tassen kon blijven. Nee, zei ik, we blijven bij elkaar, met tassen! Wij daar naar binnen. Er stonden 2 politiemannen op, een kleine en een grote. Ze liepen naar ons toe en een politieman zei dat ik wel goed bij die kleine paste en Anne bij die grote... ?? En dat is een politieman... Vervolgens liepen ze naar een bureau met een stempelbakje en dat was ook het enige wat in die ruimte stond. Mijn wantrouwen nam de overhand op dat moment. Anne had hetzelfde. Waren dit nepperts? Het kon bijna niet anders.. Toch paspoort afgegeven (je moet wat) maar we kregen gewoon een stempel. Ok, goed zo, next.. Met de motortaxi gingen we naar het laatste gebied van Peru. Vanaf daar moesten we naar Ecuador lopen met onze tassen. De taxichauffeur gaf aan dat we ons geen zorgeen hoefde te maken, want hij was daar om de toeristen te beschermen. Ok dan. Hij en zijn maat liepen met ons mee naar Ecuador over het stuk niemandsland. Hij gaf aan dat het gevaarlijk was en dat wij onze tassen goed moesten vasthouden. Er was een markt en het was druk en het crioelde van de mensen. Ik hield mijn tas met 2 handen vast. We liepen langs etenswaren en weer dat rauwe vlees wat in de zon hangt, en die stank... Gatver! Maar focus op doorlopen en op Anne. De taxichauffeur liep voor ons en de andere man achter ons. Ik voelde me veilig met hun. We kwamen aan op het busstation. De bus ging pas over 5 uur. Ik wilde echter geen seconde langer blijven in dit hellhole, dus ik zei tegen de chauffeur dat we naar een andere bus wilden. Eenmaal daar konden we meteen met de bus, maar we moesten nog de stempel halen in Ecuador, dus pakten we een bus die over 3 uur ging. We zagen een paar Canadezen in de achtruimte zitten, die we kenden van Mancora. Hun vertelde dat ze door de combi naar een steegje waren gebracht waar er politiemannen waren waaraan ze ieder 20 $ moesten betalen... Zo.. Wij hadden onze tassen opgeborgen en de taxichauffeur bracht ons naar een locale bus, waarmee we naar het migratiekantoor van Ecuador moesten gaan. De bus was krakkig en leeg. De taxichauffeur gaf aan dat zijn dienst hier ophield. We gingen hem natuurlijk flink tippen, maar nog voordat we de kans kregen hield hij zijn hand op en zei op een heel brutale manier dat we moesten betalen en graaide richting onze zakken. Anne werd wederom erg boos en ik stond helemaal achter haar. We gaven hem 10 $ en 10 sol en hij bood zijn excuus aan voor zijn gedrag. We stonden in die bus, maar we vertrouwde het niet. En die Canadezen hadden ook nog geen stempel, en die gingen met de eerste bus, dus wij eruit. Wij terug naar de busterminal. De vrouw achter de bali zei dat de bus bij het migratiekantoor stopte. Prima. Dus wij gauw ons kaartje veranderd naar nu en tassen in de bus geladen. Toen kwam er een man naar ons toe van de busmaatschappij en zei, jullie moeten nu wel een stempel halen en binnen 1 seconde werden we in een taxi gepropt. Ok, daar zaten we dan.. En onze tassen dan..? Worden die nu alsnog beroofd?? Nou ja, we gaan wel. We kwamen bij de Ecuadoriaanse migratiekantoor aan. Dat zag er goed uit en ook al vielen de systemen even uit, binnen 5 min hadden we onze stempel en zagen we de bus met onze tassen...
Eindelijk rust, het was voorbij. Anne en ik waren blij dat het voorbij was en dat we rookten, anders waren we nu begonnen met roken! We gaven elkaar een high five en waren trots op onze prestaties. We moesten alles nog wel even laten bezinken..
Wat een ochtend, wat een grens. Een grote ongeorganiseerde chaos. Anne en ik hebben heel goed samengewerkt. Alleen had ik dit niet gekund. We waren om beurten scherp en luisterde constant naar ons gevoel en verstand (Marleen, inderdaad sommige ontmoetingen moeten plaatsvinden). Tevens hebben we vele anderen gehoord die moesten betalen, en dat is ons niet overkomen. Met een tip voor de chauffeur, 7 sol voor de combi en 10 $ voor de bus naar Quito, waren we er zonder kleerscheuren vanaf gekomen!

Nu nog 12 uur in de bus naar Quito... Het was niet de Cifabus die we wilden, maar de Panamaricano, die overal stopten en alles behalve Cruz del Sur was, niet luxe dus (maar wel veilig hoor). En het was pas 13 uur ´s middags dus dit werd een lange tocht. Onderweg besefte ik dat ik nu in Ecuador zat.. Peru lag achter me.. Als ik in Nederland ben, kan ik een rond fel oranje gekleurd stickertje op mijn wereldkaart op het land Peru plakken.. Been there.. ´En?´ zullen mensen vragen.. ´Wat vond je ervan´ .. Dat zijn van die vragen he, hoe leg je zo´n reiservaring uit in een paar woorden. Ik zou beginnen met te zeggen dat het een divers land is. Landschappen en klimaten kunnen binnen enkele uren veranderen, van de immense Andes, naar de zandwoestijnen, vervolgens naar het strand om te surfen en even later zit je in de jungle.. Maar ook de mensen zijn divers. De mensen in de bergen verschillen erg met de mensen uit Lima. Niet alleen in uiterlijkheden, maar ook in geloof . Bijzonder. Verder heb ik er veel leuke dingen gedaan en avonturen beleefd. Cuzco is wel een stad en tijd om nooit te vergeten! Maar goed, dat is eigenlijk alles wel... Mooi...
Maar zo te zien was Ecuador ook mooi. Het was erg groen en de architectuur zag er moderner uit.. Ik was erg benieuwd naar het volgende land wat ik ga ervaren!

Kerstavond in de bus naderde.. Anne en ik hadden volkoren bananen en granenbrood bij Angela gekocht en dat, samen met een flesje water, was ons kerstavond diner! Ik vond het geweldig. Een dag en een avond om nooit meer te vergeten!

Om middernacht kwamen we aan in Quito (wederom Andes op 2850 m hoogte), de hoofdstad van Ecuador. We gingen met de taxi naar ons hostel. Merkte wel dat het hier weer kouder was. Sta je daar met je lekkere bruine teint! Wat zag ons hostel (El Cafecito) er mooi uit! Het was een cafeetje en hostel in een en het was heel erg pitoresk en het rook er naar warme broodjes en koffie. Onze kamer was ook erg mooi en knus. Helemaal top. De volgende ochtend was het 1e kerstdag. Anne en ik wilden Quito verkennen en de vrouw van het hostel kwam naar ons toegelopen om te vragen of we mee-aten met de kerstlunch. Leuk! We liepen in het zonnetje door Quito. Het zag er mooi uit. Alles leek perfect. Dus Anne en ik voelden ons meteen heel erg thuis! Om 2 uur ´s middags schoven we aan tafel aan op het terras van het hostel. Er waren een paar mensen bij die in het hostel werkten en nog 3 toeristen. Iedereen had wat gemaakt en er was een heuse kalkoen. Ik geloof dat ik voor het eerst kalkoen op die manier heb gegegeten met kerst. Het was leuk en lekker! Vervolgens zagen we Natalie, een meid die we kennen uit Cuzco en hier tijdelijk werkt. We wisten dat ze er was en ook door haar en haar studentenhuis werden we uitgenodigd voor het kerstavondmaal. Leuk hoor al die gastvrijheid. Ik voelde me enorm welkom door de mensen hier en door Ecuador. Ons avond kerstmaal was ook erg gezellig met allemaal Nederlandse meiden! En aangezien ze hier niet aan 2e kerstdag doen, was dat mijn kerst voor dit jaar. Boven verwachtingen leuk en verassend. Prima!!

Ik heb nu al een paar daagjes Quito verkend en ik ben er erg positief over. Het is allemaal erg leuk. Maar na deze lange lap tekst, zal ik met dat verhaal wachten tot mijn volgende verslag (kreeg ook minder reacties op mijn gastenboek, misschien toch wat inkorten?).

Wat ik nog wel wil vertellen is dat ik een ticket naar Curacao heb geboekt! Het heeft me echt heel veel moeite gekost om het voor elkaar te krijgen. In Peru was het praktisch onmogelijk en hier in Quito hadden ze bij elk reisbureau andere prijzen en data. Eindelijk had ik een goed ticket gevonden. Ik ging geld halen en had betaald. Voordat ik de winkel uitliep vroeg ik nog even wat de precieze tijden van mijn vlucht waren, bleek mijn ticket weg te zijn... Hij zat vol en nu kon ik op een andere data voor een stuk duurder wel mee. Ja daag!! Wat een gedoe zeg. Mij een beetje blij maken met een dooie mus. Ik vroeg me geld terug en ik had nog een laatste optie en dat was een mevrouw bellen, waarvan iemand zei dat ze goed was. Het klopte. Binnen 10 min had ik een ticket! JOEHOE!!! Heerlijk. Ik ga dus Milou opzoeken van 14 t/m 22 januari in Curacao. Even op vakantie hoor, ja onderschat reizen niet hoor mensen!

Ik vertrek vanavond voor nieuwjaar weer naar het strand (Montenita), tja...

Ik wens jullie allemaal een knallend nieuwjaar! Dat al je wensen en dromen mogen uitkomen in 2007!!!
(Ps mijn telefoon werkt niet, geeft niks, ik denk aan jullie).

Met liefde,

Rachel