Bruisend Buenos en wonderlijk water

Hallo lieve allemaal,

Tijd is een raar begrip op reis. Aan de ene kant gaat de tijd langzaam. Het lijkt alsof ik al heel lang aan het reizen ben. Niet omdat het zo oervervelend is, maar omdat je zo ontzettend veel meemaakt, dat het bijna onmogelijk alleen maar 6 maanden kan zijn. Aan de andere kant vliegt de tijd. Ik kan me nog als de dag van gister herinneren dat ik op schiphol stond op het punt om aan mijn reis te beginnen. En nu schrijf ik alweer mijn laatste verslag uit Zuid-Amerika.. Aparte gewaarwording.

Mijn laatste tijd heb ik in Buenos Aires doorgebracht en in het Noorden van Argentinie: Iquazu. Heel bekend, en waarom vertel ik je zo.

Eerst mijn verhaal over bruisend Buenos Aires. Een stad waarin 13 miljoen trotse Argentijnen wonen en waarom is me absoluut duidelijk geworden.

Na 19 uur bussen vanaf Puerto Madryn, kwamen Nienke en ik aan in BA. We waren beide erg enthousiast en hadden er veel zin in. Het was voor Nienke haar 2e bezoek aan deze stad, dus die wist al wat haar te wachten stond.

We sliepen in een hostel in de mooiste en hipste wijk van BA, genaamd Palermo. We hadden onze spullen gedropt en gingen meteen in deze wijk rondneuzen en shoppen. De wijk was groen, mooie gebouwen en super veel leuke barretjes en restaurantjes met de meest coole interieuren. Daarnaast hebben nieuw opkomende ontwerpers hier hun eigen winkeltjes waar ze hun exclusieve waar voor een duppie verkopen. Perfect! Dat was smullen voor mij, na 5,5 maand totale onthouding van shoppen en daadwerkelijk hetgeen wat ik pas kopen ipv denken, neh, is te duur... In de avond hadden we een restaurantje gespot en genoten van de o zo lekkere Argentijnse steak.. Mmm! In deze wijk hebben we als koninginnen gelopen en gegeten.

De dagen erna bestonden ook veel uit shoppen. We hebben veel gelachen. Als jullie je afvragen waarom ik Nienke een cool wijffie vind, dan is hier een hilarisch voorbeeld:
Ik wil een lippenstift kopen, dus vraag aan de winkelmevrouw wat het kost. Ze zegt: ´60 pesos, zoals vermeld op het stickertje bij de lippenstift´. Ok, denk denk, doen dan maar. Dus ik ga naar de kassa, is het ineens 90 pesos. Huh? ´Euhm, ja maar je collega zei dat het 60 was, net zoals het stickertje dat erbij geplakt staat´. ´Nee hoor´, knipper knipper met haar ogen alsof we idioten zijn, ´90 pesos geeft de kassa aan´. ´Ja maar..´, ´nee hoor´, knipper knipper en ondertussen andere mensen helpen. Zo dan. In Nederland zou je de prijs krijgen van het stickertje, maar hier niet. Nou die lippenstift hoef ik dus niet meer. Nienke noemt haar piep in het Nederlands wat ze toch niet verstaat en vervolgens lopen we naar het rek om de lippenstift terug te leggen, maar Nienke haar rechtvaardigheid is aangetast dus eenmaal bij de lippenstiftrek, verwisseld ze de stickertjes en is mijn lippenstift ineens 120 pesos. De scherpe kantjes mogen er nog vanaf, maar ik moet fantastisch lachen om deze pure reactie. En nu hebben de volgende klanten in ieder geval een meevaller ipv een tegenvaller, ha ha. Genoeg van al dat geshop (zoveel heb ik uiteindelijk ook nie gekocht, heb nog steeds een budget en een backpack van 55 liter).

Tijd voor cultuur enzo. Ik had een lijstje gemaakt met dingen die ik wilde zien en doen in BA. En ook al was ie lang en kreeg Nienke er bijna een hysterische aanval van (las ik later op haar site ;-), trouw gingen we iedere dag eropuit.
Zo zijn we naar Plaza de Mayo geweest in downtown BA. OP dit mooie plein vol imposante gebouwen staat ook het ´Casa Rosada´. Het presidentsverblijf. En in dit verblijf heeft ook Evita gewoond. En aan dit verblijf zit het bekende balkon waar Evita vele toespraken heeft gehouden voor duizenden mensen die het plein zwart deed lijken. Evita, dacht ik, bekend persoon, goed mens volgens mij, van die film met Madonna.. Ok, je hoort het, het was tijd voor bijscholing, dus in de loop der dagen hebben we ook het Evita museum bezocht om meer over deze heldin van Argentinie te weten te komen. (Ja iets met revolutie... Ha ha, nee hoor, ik weet er nu meer van!). Maar indrukwekkend!

Datzelfde plein staat bekend om ´De Dwaze Moeders´. Dit zijn vrouwen die elke donderdag op de Plaza de Mayo demonstreren. In de tijd dat de vader van Maxima in het parlement zat, het militaire bewind, zijn er zo´n 30.000 mensen verdwenen. De vrouwen die demonstreren hebben een zoon of ander familielid verloren en vragen tot op de dag van vandaag om rechtvaardigheid (vervolging van schuldigen). Als symbool dragen ze een wit hoofddoekje. Ik ging erheen met het idee dat het een droevige bedoeling zou worden, maar nee hoor. Voor de demonstratie begon, waren er 4 vrouwen wat aan het verkopen. Ik vroeg of ik een foto van ze mocht maken en ik werd erbij getrokken, kreeg een kus op mijn wang en klik! Heerlijk die warme mensen in Argentinie. Daarna was de demonstatie. Respect voor die mensen en het laat je wel weer even stilstaan bij de feiten en hoe goed wij het hebben in ons landje.

Nog een pleintje bezocht met historische gebouwen en toen was het tijd voor andere leuke dingen op mijn lijstje... Kapper! Na 5,5 maanden uitgroei was ik hier zwaar aan toe en ook Nienke wilde iets nieuws. Dus erheen. Waarheen, er zijn er zoveel? We zijn naar een kapper gegaan waar ik een goed gevoel bij kreeg, want je weet hoe ik met mijn haar ben. Dus in Spaans, Engels en met voorbeelden als Shakira heb ik uitgelegd wat ik wilde. Spannend. Eerst werd mijn haar stijl gemaakt. Dat moest op de foto! Toen de kleur erin, wat heel professioneel ging en zoals ik het wilde (zoals Rachel weer zeg maar). Tussendoor kwam Nienke met een heel trendy hip kapsel met pony aanlopen, erg leuk. Het knippen werd gedaan door iemand die eigenlijk discotheekdanser had moet worden. Al dansend pakte hij mijn haar, knipte er lukraak in en ik werd er een beetje hyper van. Ik had hem van tevoren laten beloven alleen de puntjes te doen, want hij had wilde hippe plannen, maar op een gegeven moment begint ie toch halverwege mijn haar te knippen, STOP!!! Dat wil ik niet, gaf ik aan. En toen ging mijn kap eraf en was ie klaar.... Huh? Kom je bij de bakker, vraag je om bruin brood, zegt de bakker, nee je moet wit nemen, zeg jij, maar ik wil bruin, geeft ie toch wit, zeg je er wat van en vervolgens krijg je een half bruin.. Zoiets?! Maar goed, het was goed genoeg. En voor dit ritueeltje van 2,5 uur moest ik 30 euro betalen, unbelieveble (stiekum voor toeristen wel fijn zo´n economische crash). Toen ik later de foto bekeek van mijn gestijlde haar, schrok ik me kapot. Door de flits was mijn hoofd overbelicht, de uitgroei benadrukt en andere details die ik liever niet noem. Volgens Nienke: een Russisch straathoertje.. Die foto gaat dus niet op mijn site, maar wel een goed antwoord op de vraag van sommige waarom ik mijn haar niet wil stylen...

De wijk San Telmo stond ook op mijn lijstje. Op zondag is hier een antiekmarkt en is er veel tango te bezichigen op straat. Mooi weer, dus we hadden er weer zin in. Het was errug leuk. Heerlijk struinen tussen dingen waarvan je denkt, kitsch of kunst? Maar wat het ook zij, unieke exemplaren. De tango die ik daar zag was mijn eerste ervaring met deze passionele dans. Fantastisch! Het zag er erg mooi uit (net als de Argentijn die m danste;-)). Hier wilde ik nog meer van zien. San Telmo was afgestreept en het was super sfeervol en een leuke dag.

Het was tijd voor een rustdag. We hadden een picknick gekocht en wilde die dag lekker in het park hangen. We zagen een geschikt plaatsje in het gras en toen we erheen liepen, stijgden honderden muggen uit op dat gras. Ik keek naar mijn lijf en ik zat totaal onder de muggen, ahahhahh, ik begon al klapperend rondjes te rennen en terwijl ik dat deed pakte ik de muskietenspray die in mijn tas zat en spuitte me helemaal onder... Dat hielp, maar jeetje wat een muggen, da was eng. En als ze prikken worden die steken enorm groot, zo groot dat het pijn doet. Maar jullie hadden me ervoor kunnen waarschuwen vind ik eigenlijk. Blijkbaar heeft in de krant in Nederland gestaan dat er een muskietenplaag is in Buenos, nou vanuit hier kan ik zeggen dat dat klopt! Ander nieuws vanuit Nederland was hier wel erg bekend. Ons nieuwe prinsesje! Ik had het als eerst gehoord via het thuisfront (ik wist niet eens dat Maxima weer zwanger was), maar hier hoorde ik er niks over. Ik had die gedachte nog niet gedacht of elke Argentijn begon over de nieuwe niña van Maxima. Leuk hoor!

Ok, Nienke en ik wilde meer tango, dus gingen we naar een dinershow. Lekker toeristisch maar wel zo leuk, want er zat een tangoles bij. Helaas betekent lekker toeristisch ook met vakantiegangers met veel geld opgescheept zitten, die tangopasjes niet zo goed snappen of er alleen maar om kunnen grappen, dus de les ging traag. Ik wilde meer lessen gaan nemen, maar het bleek toch wel erg duur. Ach ja, de basis zit er in, nadat ik deze 40 keer heb herhaald voor de vrouw met de rode lakschoentjes en de meneer in het colbertje met bierbuik die alleen maar grapjes maakte die niemand grappig vond. De show was erg spectaculair. We kregen de tango in de loop der jaren te zien. Wauw. Ik kreeg er echt de danskriebels van. Dat was blijkbaar te zien, want ik werd (weer) van mijn tafel geplukt om een tangopasje met een van de dansers te wagen, nadat ik ook met spotlight en al een serenade toegezongen kreeg... Slik, maar blijven lachen..

Een andere held van Argentinie is Maradonna. Hij heeft gespeeld in het bekende Boca stadion in de wijk La Boca. Die week zou de belangrijkste wedstrijd van het jaar zijn: River Plate tegen Boca, dus daar wilde Nienke en ik graag bij zijn. Niet omdat ik nou zoveel van voetbal snap, maar blijkbaar gaan de suporters echt helemaal los en lijkt de tribune omgetoverd in een ware musical, dus dat wilde ik wel meemaken. We hebben erg ons best gedaan om goedkope kaartjes te vinden, maar helaas, uiteindelijk was de prijs 75 euro voor een kaartje en dat vonden we echt teveel.. Heel jammer. Maar desalniettemin ben ik toch naar het stadion geweest om nou eens te zien wat er zo cool aan is. Het is eigenlijk midden in een woonwijk en het is vrij klein en oud, maar het heeft sfeer. En het welbekende gele bankje van Maradonna staat daar natuurlijk. Op de dag van de wedstrijd zijn Nienke en ik in een groot cafe de wedstrijd wezen kijken. Het is net zo´n sfeer als wanneer Nederland in de wk finale zou staan. Veel gejuich gegil en oes en aas, mooi man (stand 1-1, beetje jammer).

De wijk La Boca heeft naast voetbal ook heel veel kleine gekleurde huisjes en tangocafeetjes.. Dus daar zijn we ook nog even doorheen gelopen. Ik keek even naar een tangoshowtje en ja hoor, ik werd weer gegrepen om mee te doen. Shit. Nienke riep zoals altijd doen doen, dus voordat ik het wist, werd ik midden op straat, voor een vol terras genomen door de tango. Want, dit keer moest ik niet dansen, maar wees 1 been in de lucht en de ander was om de danser zijn knie heengewikkeld. Nienke bedankt, Jij gaat nu dus ook nat he, na al je aanmoedigingen. En ja hoor, ook Nienke stond daarna goed voor paal, ha ha!

De wijk Recoletta is ook weer totaal anders. Wat daar speciaal is, is de begraafplaats. Nu heb ik eerder begraafplaatsen bezocht en die waren mooi, maar dit... Dit lijkt op een eigen wijk. De graven zijn een soort hoge minihuisjes, volgebouwd met marmeren beelden en gegrafeerde stenen en als je door de raampjes kijkt, liggen er kisten, met planken, waarop foto´s, beelden, kandelaars etc. staan. Soms ook bankjes en marmeren trappen naar beneden, waarheen ze leiden, geen idee. Het is er erg mooi. Ik heb nauwelijks aan de doden gedacht, want die moeten het toch goed hebben daar. Eva Peron (Evita) ligt daar ook begraven. Een druk bezocht graf.

Nog Manzana de Las Lucas, Congresso, artmusea, Obelisk op de breedste straat ter wereld, Tortoni, de haven puerto Modero, bla bla bla bla bezocht. Heel veel want wat een diverse stad is dit. Elke wijk heeft iets speciaals en iets wat totaal anders is dan de andere wijk. Het voelt veilig, wat het niet altijd en overal zo is. Het blijft Zuid-Amerika en je moet alart blijven. Zo zijn alle winkels ook op slot gedraaid en moet je aanbellen als je erin wil, das wel een teken aan de muur.
Stappen kun je hier ook waanzinnig. Het begint ontzettend laat (net als avondeten), rond 2 uur ´s nachts begint de disco pas druk te worden, maar het gaat dan ook tot heel laat door. De discotheken zijn immens groot en er is voor ieders wat wils. Helemaal goed. Na al dat geshop zijn Nienke en ik een keer als echte divas op stap geweest, heerlijk!

En zo hadden we 10 dagen in Buenos Aires gespendeerd. Nog 10 over... Ik wilde nog heel graag de bekenste Iquazu watervallen zien in het Noorden van Argentinie in een sub-tropisch gebied. Dus we namen weer de bus a 16 uur. Dit was werkelijk waar de meest luxe bus waar ik in heb gezeten. Goeie stoelen, leuke films in Engels, 2 gangen diner, wijn, en voordat we wilden gaan slapen, vroeg de busjongen of we Whiskey of Champagne wilden drinken. Champagne dan maar en proost, op mijn en ons laatst samenreizende bestmming! Toen we er bijna waren reden we alweer langs echt junglegebied. Ik kreeg weer helemaal de kriebels, heerlijk, weer in de jungle en weer wat nieuws. Eenmaal daar, konden de truien weer in de backpack want het was er bloedheet. Ons hostel had een groot zwembad (daarom hadden we die ook uitgekozen), dus allemaal goed! En toen werd ik strontverkouden, baal baal. Maar dat mocht de pret niet drukken. We gingen de watervallen bezoeken. De watervallen hebben een natuurlijke grens tussen Argentinie en Brazilie. Wij wilden ze aan beide kanten zien en begonnen aan de Braziliaanse kant, aangezien de meeste zeggen dat de Argentijnse kant het mooist is. We gingen de grens over en even later waren we in het park. ER was een 1,2 km lange walkway die ons langs de watervallen leidde, ofwel, de watervallen zijn minimaal 1,2 km breed. En jeetje, het ene uitzicht was mooier dan het andere. Bij watervallen denk ik altijd, goh leuk, maar deze waren echt gaaf. Huge en zoveel water. Op het einde van die walkway kwamen we op een loopbrug tussen de watervallen uit, genaamd de Devils Troath. Kliedernat, maar zo inmens groot. Waanzinnig. En door de zon en de opstijgende mist, krijg je veel super heldere regenbogen te zien, echt mooi! Ook vlinders waren er oververtegenwoordigt. Een sprookje! De dag erna de Argentijnse kant bekijken. We konden ons niet voorstellen dat deze mooier zou zijn, dus we waren erg benieuwd. Na een 4wheeldrive door een klein stukje sub-tropisch regenwoud gingen we naar een speedboot. We zouden de watervallen van dichtbij gaan zien, sterker nog, we zouden eronder gaan. Dus bikini aan en gaan. Het water begon al erg wild te worden toen we de watervallen naderde. Ik kreeg het alweer benauwd en even later vaarde de boot onder een klein stukje van de waterval (beetje gevaarlijk anders). Kliedernat een hoop geschommel, maar hey, wij zijn gedoopt door de Iquazu watervallen! Daarna opdrogen en rondlopen. Aan deze kant konden we de verschillende watervallen in stukken van dichtbij zien. Wat erg leuk was. Dus eigenlijk heel anders dan Brazilie, maar welke er mooier is, kan ik niet zeggen hoor. Onze laatste stop van die dag was naar de Devils Troath, maar dan aan de Argentijnse kant. Bizar wat een natuurkracht daar uitstroomt. Zo groot en zoveel water. Het was absoluut erg spectaculair!

De dagen erna hebben we aan het zwembad gelegen en ben ik mijn verkoudheid de baas geworden. En toen moest ik afscheid nemen van Nienke. Zij gaat nog 1,5 maand door Brazilie en Argentinie reizen en mijn laatste dagen waren inmiddels geteld. We hebben in totaal bijna 2 maanden samen gereisd en dan is afscheid, ook al woont ze in Nederland, toch wel lastig en raar. Maar Nien, bedankt, heb een toptijd met je gehad en ben heel blij dat ik vele bijzondere ervaringen met je heb kunnen delen!

Argentinie is een fantasisch land. Mooi, uitgestrekte en verschillende natuurlandschappen en steden om te smullen. En dat alles bereizen is erg goedkoop. Warme mensen maken het land compleet.

Nu is het zondag en ben ik weer in Buenos Aires waar de herfst is uitgebroken. Ik heb nog even een single kamer genomen voor de laatste 2 nachtjes om nog even alles rustig te laten bezinken van de afgelopen 6 maanden en 1 week en mezelf op mijn terugkomst naar Nederland voor te bereiden. Of ik er zin in heb? Toen ik met het vliegtuig na mijn 14 maanden durende reis door Australie, Nieuw Zeeland en Thailand aankwam in het grauwe Nederland, kon ik wel janken, sterker nog, dat is wat ik deed. Maar nu, ja ik ben er klaar voor. Ik heb er zelfs heel erg veel zin in. Ik heb heel veel gezien en gedaan. Ik heb 5 landen bezocht in een prachtig en divers continent (en 1 Caribisch vakantieland). Ik heb uiteenlopende ervaringen opgedaan, van super de super cool nooit meer te vergeten, naar moeilijk en eng. Allemaal bijzondere en leerzame ervaringen, waarvan ik er geen een zal vergeten de aankomende rest van mijn leven. Dingen die door niemand afgepakt kunnen worden. Voor de rest van mijn leven heb ik Spaans geleerd in Cusco, heb ik dagen gelopen om in het sprookje van Macchu Pichu terecht te komen, ben ik de strijd aangegaan met de natuur op Cotopaxi, heb ik wildlife gezien in de diepe jungle, ben ik terug in de tijd gegaan in La Paz, heb ik zoutvlaktes gezien die me aan de hemel doen denken, heb ik glaciers gezien die de wereld hebben gevormd, heb ik orca´s gezien, etc, heb ik vrienden voor het leven gemaakt en mijn grenzen verlegd... Deze reis zat vol uitersten. Hij was divers, extreem en intens. Ik heb genoten. Mijn harde schijf is echter vol voor nu en ik heb daarom zin in de stabiliteit die Nederland me geeft. Weer mijn eigen vrienden en familie, mijn eigen bedje, mijn eigen baan... Helemaal goed. Ik las ooit ergens een heel clichematig reiszinnetje wat luidde: reizen is een omweg naar huis. Ik heb tegens voor dit cliche, want het is absoluut meer dan dat, maar zo in deze laatste daagjes aftellen, is dat precies wat ik voel. Ik ga naar huis met een backpack vol nieuwe ervaringen!

Bij deze wil ik jullie trouwe vrienden ook bedanken voor het volgen van mijn verhalen, voor de vele reacties en mails en voor alle steun en vertrouwen.

Allen, ik zie jullie vanaf woensdag weer, ik kijk ernaaruit!

Een laatste globetrotter X van mij.