Zuid kust Peru

Hallo Allemaal,

Mijn laatste berichtje had ik geschreven in Arequipa en ik ben nu inmiddels in Lima (even allemaal op de kaart kijken hoor). Ik val in herhaling als ik zeg dat ik in de tussentijd veel heb meegemaakt, dus ik ga maar gewoon van start, met een nieuw avontuur van Rachel in Zuid-Amerika, ik waarschuw je, het is een lang verhaal:

Arequipa (2325 m hoog), grote stad (750.000 inw.), gelegen in een vallei omringd door vulkanische bergen, waarvan een bekende El Misty is.

Voordat ik naar Arequipa ging, had ik besloten om in hostel ´the Point´ te slapen. Voor de goedgeheugigen onder ons.. Weet je nog dat ik in Cusco uit een hostel ben gevlucht.. Nou datzelfde hostel. Maar soms heiligt het doel de middelen en het doel was, eventueel nieuwe mensen leren kennen voor mijn verdere reis. Toen ik daar aankwam, veel later dan gepland vanwege die busreis, lag Nienke al slapend in de hangmat buiten de centrale deur van het hostel, op me te wachten. Leuk! We hebben even flink bijgekletst en toen ik daarna incheckte, zag het er allemaal picco bello uit. Schoon, de dorm kamers waren prima en leuke faciliteiten, zoals videoroom, bar, warme douche etc. En.. gezellige mensen! Ik voelde me er al meteen op me gemak, en aangezien ik al redelijk wat gereisd had, was dit een goede plek om even te stationeren. Helemaal goed.

In Arequipa heb je als trekpleister de Colca Canyon. Dat is een grote / diepe Canyon temidden van de vulkanische bergen. Deze kan je beklimmen of... met een toeristenbusje in 2 dagen bezoeken (echter ga je dan niet de Canyon in), Nienke en ik hebben er lang over nagedacht (2 min. schat ik) en besloten dit keer het survivalen over te slaan. Dus wij gingen met de bus naar Colca Canyon (gek dat ik me dan schuldig kan voelen als ik een keer kies voor de niet perfecte manier om iets te bezoeken, maar daar heb ik me dus niks van aangetrokken).

We werden opgehaald en we waren (vanzelfsprekend) de enige jonkies. Er zaten veel Zuid-Amerikaanse toeristen in onze bus. We moesten een eindje rijden, dus dat gaf onze reisleidster de kans om veel te vertellen. Al gauw bleek dat ze het verkeerde beroep had gekozen. Ze moest eigenlijk kleuterjuf zijn. Ze legde uit dat we naar een grote hoogte reisden, en dan moet je goed ademen, namelijk, in door je neus en uit door je mond, nu met zijn allen.... Nienke en ik schoten in de lach. Ik geloof dat ze vanaf dat moment wat minder in het Engels uitlegde dan dat de bedoeling was. Boeien, want we kunnen ook heus wel Spaans verstaan! Na een tijdje rijden, waren we al omringd door vulkanen en uitgestrekte woestijnachtige, maar ook groene landschappen. Indrukwekkend! We stopten op allerlei plaatsjes en tegen de middag kwamen we in ons hostel aan in Chivay. Vanaf daar hebben we een korte makkelijke wandeling (heerlijk) gemaakt die een uitzicht gaf over de Colca Canyon Valley en wat erg prachtig was. Daarna mochten we van de juf naar de hotsprings en nadat ze ons haarfijn had uitgelegd waar de kluisjes, de kleedhokjes, de baden, etc. waren en ik herhaaldelijk, ´ja het is me duidelijk doei´, had gezegd, hebben we een uur lang gebadderd in natuurlijk water van de bergen. Heerlijk heet. De volgende dag gingen waar naar de condor viewing point. We zouden daar grote condors spotten en we hadden uitzicht op de enige echte Colca Canyon. Het zag er mooi.. en diep uit, oftewel Nienke en ik waren bevestigd in onze keuze om het niet te lopen. Helaas waren de condors gevlogen.. Nergens te bekennen. Na een tijdje kwam er een havik overgevlogen. Hij vloog een rondje over de toeristen en vertrok weer. Hij gaf me het gevoel een machoman te zijn, die even de nodige aandacht kwam opeisen, ha ha (nee ik heb geen zonnesteek opgelopen). Ik kon er wel om lachen en heb er een foto van gemaakt en zal er in mijn plakboek, condor onder zetten! We vertrokken. Na nog een paar keer gestopt te hebben op uizichtpunten, dorpjes en oude Incagraven, vertrokken we weer richting Arequipa in 4/5 uur rijden. Dag juf, toch bedankt voor de mooie tour!

Nienke en ik hebben verder nog lekker geshopt in Arequipa. Dat was lang geleden, in Nederland heb ik voor het laatst echt gewinkeld. In Arequipa hebben ze een groot winkelcentrum en ik moet zeggen, wat was het heerlijk om even te winkelen in nieuwe mooie spullen. En, merken zijn hier echt goedkoop, verleidelijk dus.. Ik heb me er dan ook aan toegegeven en 2 leuke nieuwe kledingstukken gekocht (dus 2 kledingstukken weggooien uit mijn backpack, anders wordt ie te vol, maar ik ben nog aan het twijfelen wat ik dan precies ga weggooien).

Toen was Nienke haar laatste avond aangebroken. We zijn wezen stappen in Arequipa met nog wat mensen van het hostel. De volgende dag vertrok Nienke richting Bolivia. Het was wederom raar om afscheid te nemen. Topmeid. En vanaf nu ben ik alleen. Voor het eerst sinds Cusco geen uitzicht op wederontmoetingen. Alleen reizen, was mijn ultieme uitdaging voordat ik aan deze reis begon, nu was het dan zover en ik was dus erg benieuwd wat er vanaf dat moment op mijn pad zou komen. Ik was er niet zenuwachtig voor, het was alleen even raar toen Nienke weg was. Tijd voor bezinning dus.

Ik vond al gauw een nieuwe beste vriend, eentje waar ik de intiemste momenten mee deelde...., de wc. Ik had een een of andere buikvirus opgelopen (grappig dat mensen zeggen dat ze last hebben van hun buik, terwijl ze eigenlijk water tappen met hun %%%%), dus ja, pillen slikken dus. Verder ging ik om met een Engelse knul genaamd Will. Ik had hem ons Nederlands Sinterklaasfeest uitgelegd en toen ik terugkwam van mijn tour, bleek hij een surprise voor me gemaakt te hebben. Ik moest dus ook aan de slag en zodoende heb ik met hem Sinterklaas gevierd. Hij had me een verhaal en gedicht gegeven en ik op mijn beurt hem een stuk chocoladetaart die hij moest zoeken via een speurtocht. Dus ook al zat ik op 5 december met mijn gedachte bij jullie (en de chocoladetruffel pepernoten).. Heb toch een beetje Sinterklaas gevierd!!

Verder ben ik met een paar mensen uit het hostel naar het museum in Arequipa gegaan. In dit museum ligt een Inca prinses van 14 jaar oud, die 300 jaar dood is. Ze is in 1995 gevonden in een van de vulkanen in het ijs. Oftewel, deze mummie is zeer goed bewaard gebleven. Dat was erg interessant. Het verhaal eromheen; ze is geofferd, en alle feiten bij elkaar verzameld, klinken erg interessant. En uiteindelijk zie je dus Juanita de Inca / ijsprinses liggen in een glazen kist, met tanden en haar en alles erop en eraan. Indrukwekkend. Dat is nog eens een manier om herinnerd te blijven!

De dag erna ben ik nog naar het grootste klooster in Peru geweest. Het leek op een klein dorpje omringd door muren. Rustgevend om er rond te lopen en bizar dat er ooit bedacht is om allerlei vrouwen daar te huisvesten zonder dat ze ooit een man mogen zien of ruiken.

Na dit alles, had ik Arequipa wel gezien, was ik weer helemaal opgeladen en dus ging ik verder (op 5-12-06).

Ik ging met de duurste bus die er is (Cruz del Sur) naar mijn volgende bestemming, Nazca. Ja jullie mogen trots op me zijn en hoeven dus geen zorgen meer te maken, rekeningnummer is overigens 1105... Ik betaalde voor een 12 urige busrit 22,50 euro. Wel een nachtbus hoor.. Nou het was te merken dat dit een luxe bus was. Het tegenovergestelde van die andere zeg maar en zeer veilig. ´12 uur naar Nazca´ hadden ze 2 keer op het busstation gezegd, toen ik mijn ticket kocht. Eenmaal in de bus bleek het 8 uur te duren. Wat betekende dat ik in Nazca om half 4 ´s nachts aankwam. Lekker is dat. Ik zag een Engels stel van mijn leeftijd in de bus, en nadat ze mijn verhaal hoorden, gaven ze aan dat we in Nazca samen zouden kijken hoe of wat, prima! Toen ging ik weer naar mijn plek in de bus. Ik zat naast een Peruaanse man. We kletsten wat in het Spaans en ik gaf aan dat mijn Spaans nog niet zo heel goed was. Hij zei: dan moet je dus oefenen, wat leidde tot een 1 urig interview van zijn kant. Ja, ik ben heus wel dankbaar, maar was op een gegeven moment ook heus wel moe. We kregen eten in de bus en de man gaf me al zijn cakejes. Na 3 zat ik aardig vol, dus stopte hij ze voor mij in mijn tas. Ik ben gaan slapen en dankzij zijn gesnurk, niet zo heel veel. Maar dit keer was ik wel goed voorbereid en had ik mijn oordopjes bij me, mijn mp3 speler met reservebatterij (en een hamer met een ontoerekeningsvatbaarheidsverklaring, just in case), dus heb me wel kunnen vermaken ipv frustreren. De bus kwam aan in Arequipa, de man hielp me met mijn vest aan te trekken en ging door heel de bus mijn tas met eten zoeken. Dikke knuffel en tot ziens papa. Ha ha, wel leuk hoor. Ik heb vaker mensen ontmoet die zo warm zijn. Ik denk dat ze zich toch wat zorgen maken als ze zien dat een meisje alleen reist. Warme mensen. Zie je dat in Nederland al gebeuren in de trein? Ik ook niet.
Anyway, daar waren we dan, ik met het Engels stel, Alex en Jazz, op het busstation in Nazca om 3:30 ´s nachts. Er was een man die ons naar zijn hostel wilde brengen, zodat we daar konden rusten, totdat de tour begon die wij de volgende ochtend wilden gaan doen. Hij wilde die tour ook wel aan ons verkopen natuurlijk. Ik had van dit scenario gehoord en wist naar welke tours ik moest kijken. Ik gaf de man dus aan dat we nog niet wisten of we zijn tour wilden doen, maar wel naar zijn hostel wilden. Overigens was hij de enige persoon daar om 3:30 ´s nachts dus veel keus hadden we niet. Zo gezegd zo gedaan en daar zaten we dan ergens midden in Nazca op een dakterras te wachten tot de klok 6:30 sloeg. De man kwam naar ons en vertelde over zijn tour. Die was veel te duur en ik merkte gewoon dat hij bullshit aan het vertellen was. Alex en Jazz wilde het wel doen, maar ik gaf aan dat we beter naar het vliegveld konden gaan. Ze stemden in en de man werd woedend, een bevestiging dat hij bullshit verkocht. Dag slechte zakenman.

Anyway we gingen naar het vliegveld, waar we een goede prijs kregen en meteen konden vertrekken. Voor het geval dat je denkt, vliegveld, waar gaat dit over... In Nazca heb je de Nazca lijnen. Dit zijn figuren midden in de woestijn, die nog niet zo lang geleden zijn ontdekt. De Nazca´s (pre-inca´s) hebben deze gemaakt. Er zijn wel 3000 figuren uitgestrekt over de woestijn in Peru en delen van andere landen. Er zijn nog veel vraagtekens over het hoe en waarom.
Voor we het wisten zaten we in een klein vliegtuigje en vlogen we over de woestijn. De woestijn deed me denken aan de outback. De figuren zagen er strak en mooi uit. Interessant om te zien, vooral omdat het een veelbesproken onderwerp is onder de archeologen enzo. Ik werd niet ziek en het was ook niet eng, ook al hadden een paar backpackers dat tegen me gezegd. Na de vlucht kregen we een documentaire te zien, waarin de verschillende theorien die er zijn, worden uitgelegd. Ik ben er uit, ik denk dat ze het deden om de goden tevreden te stellen!

Nazca zelf is niet boeiend, dus na die vlucht namen we een 2 urige (gewone) bus naar Ica om vandaaruit naar Huacachina te gaan. Ica is een beetje een dodgy plaatsje waar je niet graag wilt blijven. Huacachina daarentegen is een kleine oase midden in een grote zandwoestijn. Het uitzicht vanuit de bus was zeer bijzonder. Alleen maar woestijn om je heen. We gingen naar hostel ´Casa de Arena´, wat echt zwaar relaxed was. Prachtig weer, zwembad, klein barretje en helemaal omringd door zandduinen. In het midden van dat inie minie dorpje is een lagoon. Mmmm.. Hier kan ik me wel vermaken.

De volgende dag gingen we zandborden (lees surfen op het zand) in de woestijn. Wat ik jullie nu ga vertellen is als het herbeleven van een trauma, dus graag met alle respect lezen. We zouden met een buggy (een soort 4wd auto zonder omhulsel waar 8 mensen in passen) naar de woestijn gaan en zandborden. De buggy zou ons de zandberg oprijden, zodat wij er vervolgens af konden glijden met een surfboard. Klinkt gezellig. NOT!!!!!!!!!! We reden met de buggy naar het begin. Ik zat naast de automobilist. De zandbergen in deze woestijn zijn hoog. We reden deze bergen op en af, euhh..., ik bedoel scheurden! We hadden een psycho driver die graag de hoogste dunes nam en echt waar, het was als een achtbaan. En jullie weten hoe ik denk over achtbanen. Na heel wat geschreeuw kwamen we aan op de eerste plek om te zandboarden. Ik moest echt bijkomen van de rit, maar had nog niet het gevoel dat ik dood zou gaan, het was gewoon doodseng. Het zandborden was vrij stijl, maar met mijn voeten in het zand, zodat ik niet al te hard ging, kwam ik beneden. Toen weer terug de buggy in. Nee niet om ons omhoog te brengen, maar om naar een andere plek in de woestijn te gaan. Het was zo eng... Op een gegeven moment gingen we echt een hele hoge en stijle dune naar beneden, echt, mijn maag zat in mijn hersenpan en mijn hart stopte even met kloppen. Ik kneep de chauffeur in zijn arm en zei: tranquillo por favour!!! Hij kon echter alleen maar lachen. We stopten voor de volgende zandboard dune. Ik trilde als een rietje. Huilen stond me nader dan het lachen, vooral met de wetendheid, dat ik nogmaals in die auto moest om terug te gaan. Lopen vanaf hier was geen optie, want dan zou ik eindigen als een mummie... De helling voor het zandborden was ook zo stijl, dat ik pastte. Gelukkig was het uitzicht prachtig en dat vergat ik niet ondanks alle stress. Een en al zand om je heen. Ik heb de outback in Australie gezien, maar nog nooit een echte zandwoestijn en dat was wel echt super mooi en indrukwekkend! We moesten weer de buggy in en ik vroeg een jongen die vaker mee was geweest hoe de trip er uit zou zien vanaf nu. Hij zei dat we nog 1 stijle helling zouden krijgen en dat het daarna rustig zou zijn. Ok, nog een keer op mijn lippen bijten.. Nou, serieus, die helling was echt ziek!! De helling bestond uit hoog en laag en onze chauffeur pakte de hoogste, terwijl de andere de laagste pakten, we gingen zo hard, zo stijl en zo lang naar beneden, dat we 2 keer van de grond afkwamen. En tot overmaat van ramp verloor ik tijdens die daling mijn petje. Toen we stopten sprong ik de auto uit. Mijn petje was nergens te bekennen. Ok, dit was het punt dat het gelegitimeerd is om te schelden: ´I´m not going back in that freaking car, I rather die here then going back, and I´m not leaving this fucking dessert without my had´. Ik was samen met Jazz de enige meid en zij was ook bang. De jongens vonden het allemaal prachtig, maar toen ze zagen dat ik serieus was, veranderden ze gelukkig. Mijn petje is niet meer gevonden en de terugweg was rustig, nadat de driver nog het lef had om te vragen of we rustig of snel wilden gaan. Ik trilde als een zieke, maar kon nog wel genieten van de woestijn. Ik baalde enorm van mijn petje. Op reis raak je nu eenmaal erg gehecht aan de weinige spulletjes die je hebt.. Nu maar hopen dat het over 500 jaar gevonden wordt en dat ze dan denken dat het behoorde tot een zandprinses... Na een shot alcohol en 10 sigaretten was ik weer mezelf. Zandborden daar is zeker gaaf, maar je moet wel met een normale driver gaan, want dit was ziek! Einde praatgroep ;-)

Na een leuke nacht in de bar in ons hostel, zijn we de volgende dag naar Ica gegaan om even rond te lopen en te kijken wat er te doen is. Het was een chaotisch stadje, met weinig bezienswaardigheden. Zelfs de locals waarschuwde ons om op sommige plaatsen niet te komen, dus na het eten van cirvicha (lokaal vis) gingen we weer terug naar het hostel om onze spullen te pakken. Het was weer tijd om verder te reizen. Tijdens het wachten in het hostel voor vertrek, heb ik Jazz en Alex kennis laten maken met smurfensnot. Al pratende kwamen we op kinderspeelgoed en ze hadden dit nog nooit gezien in Engeland. Dus ik had een zakje voor ze gemaakt (meel, cremespoeling en water). Ik deed dit aan de bar en de Peruanen die daar werkte keken me aan of ik getikt was. Nadat Alex had gezegd dat ik in een inrichting woon in Nederland, begonnen ze me uit te lachen.. Maar ik durf te wedden dat het binnen 2 jaar een rage is in Peru en Engeland!

We vertrokken (8-12-06). De volgende stop op de zuidkust van Peru was Pisco. Ook Pisco is een beetje dodgy, maar vanuit Pisco kun je naar de Ballestas eilanden, waar veel wildlife te zien is. Dat konden we niet overslaan dus eenmaal in Pisco aangekomen, gingen we nergens met onze backpacks heen zonder een taxi te nemen. Echter wisten we niet of we deze taxi´s konden vertrouwen, want ze hadden niet zoals in Cusco geregistreerde emblemen. Dus, we besloten met zijn 3-en een tuk tuk te nemen. Dat is een 2 persoons open taxi gevalletje. ´Euhmm, past dat´, vroeg Alex, ja hoor zeiden wij, en we hebben ons drieen met backpack en alles op een 2 persoonsbankje gepropt. Echt waar, je had het moeten zien. Helemaal beklemd en op elkaar zaten we in dat ding. Zelfs de chauffeur kreeg de slappe lach. En tot overmaat van ramp, na 1 minuut stopte dat ding, want we waren bij het hostel waar we wilden slapen..?!%& Ik kwam echt niet meer bij. Hij had ons al die moeite laten doen voor 1 sol en wij die daar helemaal beklemd en dubbel lagen. Goeie grap!

De volgende dag hebben we de Ballastas eilanden bezocht. Super veel vogels, zeehonden krabben e.d. Mooie uitzichten!!! Prima zo dobberen op zee, met al die dieren!

Daarna zijn we naar Lima vertrokken (9-12-06). Nog eens 3,5 uur in de bus. Het is een grote stad, en ik vind het wel lekker om even in een stad te zitten en rond te banjeren.

Het is zo apart hoe het landschap en klimaat in korte afstanden zo extreem kunnen veranderen in Peru. Zat ik in Cusco in de Andes in het regenseizoen, was ik daarna in een warm klimaat aan Lake Titikaka. Om vervolgens naar een Vallei te gaan en via een hete woestijn en een oase in een 8 miljoen inwoners mistige stad te belanden. Waanzinnig. Ik ben er dol op!

Alex en Jazz vertrekken morgenvroeg naar Mexico, en ik ga een paar daagjes Lima verkennen om vervolgens naar Huaraz te gaan (dan weet je het moeders). Daarover de volgende keer weer meer...

Want jullie zullen inmiddels wel aardig gaar en afgeleid zijn van al dat gelees. Sorry voor de lap tekst, hoop dat het behapbaar is!

Kerst komt eraan, hoe zijn de voorbereidingen?? Ik ga kerst in Mancora vieren, een surfplaatsje aan het strand.. Ja sorry hoor, maar jullie hebben elkaar!

:-)


XXX Mij