Lake Titikaka e.o.

Mijn liefste, mijn alles, mijn nuffigste..
Ik hoop dat je nu dichter bij me bent dan ooit en dat je nu samen met Nathalie net zo goed over me zal waken, als dat je op aarde hebt gedaan..

´Jane: 6 februari 1991 - 17 november 2006´

--------------------------------------------

Ola bonitas,

Tijd vliegt. Ook op reis. Misschien wel juist op reis, omdat je zoveel leuke dingen doet..

Ik ben nu in Arequipa en heb al een deel van Peru bereisd. Ik heb veel gezien en meegemaakt in de afgelopen week.

Om maar te beginnen mijn laatste dagen in Cusco...

Ik heb nog 2 dagen Spaans gehad. Daarna zat de cursus Spaans van een maand erop..
Mijn laatste les ging goed. Ik had een lerares die ik 2 weken daarvoor ook had gehad en ze gaf aan dat ik vooruit was gegaan. Dat was fijn te horen, omdat ik dat gevoel niet altijd heb (mede oorzaak: het gebrek aan studeren).
Of ik nu Spaans kan praten? Ik kan de mensen meestal verstaan. Ik kan kleine praatjes maken en ik kan me wegwijs maken in het kopen van bustickets en hostels e.d. Tevens heb ik nu alle informatie in mijn schrift staan om fatsoenlijk Spaans te kunnen spreken (alle grammatica, werkwoorden, etc). Het is nu aan mij om dat alles in mijn hoofdje te stampen...

Ok volgende onderwerp ;-)

Waar was ik, mijn laatste dagen in Cusco..

Ik kreeg op mijn enerlaatste ochtend ontbijt op bed van Jaime met als kado een lifesaverpakket, met o.a. een twix (wat je eet na het beklimmen van een berg), een poncho (voor als je een zeemanregenpak hebt gekocht), kauwgom (voor als je moet zoenen), etc etc.. Super lief!
Op mijn laatste avond zijn we uitgebreid uit eten geweest met een paar luitjes en daarna natuurlijk flink stappen... Super veel lol gehad. Ik heb nog steeds een hangover, maar het begint inmiddels te wennen..

Op mijn laatste dag in Cusco, heb ik ook mijn laatste salsales gehad. Ik moest daarna afscheid nemen van Franshesco, mijn salsaleraar. Jeetje dat viel me erg zwaar..
´De sluizen gaan weer open, de afscheidsblues op reis is weer begonnen..´
Franshesco en ik hebben een super tijd met elkaar gehad. Hij is een heel warm persoon en heel bijzonder. En op het moment dat je elkaar een dikke knuffel geeft, weet je gewoon dat je diegene de rest van je leven niet meer gaat zien. Dat doet pijn. Het is iets waar je gezegend mee bent, maar wat tegerlijkertijd onnatuurlijk voelt. Ik ben ook heel dankbaar dat ik hem ontmoet heb, want hij is mede de oorzaak van mijn fantastische tijd in Cusco en als ik zulke bijzondere mensen niet ontmoet tijdens mijn reis, dan is mijn reis de moeite niet waard, maar dat verdomde afscheid.. Ik wilde nog wat tegen hem zeggen, maar besloot snel te gaan, voordat de sluizen het niet meer hielden. Dus al buiten lopend, met de tranen stromend over mijn wangen, bedankte ik hem.

Op naar het volgende afscheid. STOM!

Die was ´s avonds van Jaime.. Same pain.. Iets minder, omdat de kans dat ik Jaime ga zien veel groter is, maar toch.. Je neemt afscheid van bijzondere mensen, van bijzondere momenten, van een stukje van jezelf. Vanuit de taxi gaven Jaime en ik elkaar met betraande ogen een dikke handkus.. Toen de taxi verderreed en ik weer bijgekomen was, dacht ik: weer een herinnering die niemand me ooit afpakt en waarvan ik het zal koesteren. En daarvoor ben ik erg bevoorrecht!

Misschien dat sommige denken dat het wat overdreven is, maar als je iemand op reis ontmoet, dan zie je diegene praktisch 24/7, ik heb Jaime iedere dag veel gezien de afgelopen maand, dat is intens..

Over Cusco kan ik alleen maar zeggen, fantastische stad!! Het is prachtig mooi, super sfeervol, er is veel natuur en cultuur rondom Cusco. Het heeft een levendige Plaza, zowel levendig door Peruanen als backpackers. Cusco belandt in mijn top nummer 5 steden van de wereld!

Ok genoeg sentiment..

Op 24-11-06 ging ik dus samen met Jolle met de nachtbus naar Puno. Jolle wilde eerst een goedkoper busticket kopen. Ik heb er niet mee ingestemd, omdat de wat duurdere bussen veel veiliger zijn (die stoppen nergens, zijn geregistreerd, etc), enne.. veiligheid boven alles. Jolle vond dit prima en voor 25 soles: 6,25 euro, hadden we een goede nachtbus naar Puno, wat 7 uur duurde en waar we heerlijk in hebben geslapen, totdat we eraan kwamen.
Eenmaal in Puno gingen we een cafeetje in om ons te verdiepen in de omgeving. Misschien een beetje laat, maar op tijd genoeg. Puno (3820 m hoog) is een plaatsje wat ligt aan Lake Titikaka. Lake Titikaka, is het grootste meer op die hoogte ter wereld. En die wilde we bezoeken. We zagen het Lake al liggen en het was bijzonder om weer eens aan het water te zijn, dat was lang geleden en voelde erg verfrissend en a la vakantiegevoel. Puno zelf is een beetje dodgy, dus vanuit dat cafeetje gingen we rechtstreeks naar een travelagency en boekte we voor diezelfde dag (10 min na de boeking) een trip naar de Floating Islands incl. overnachting.

Leuke trip. De Floating Islands zijn erg bijzonder. Het zijn eilanden gemaakt van riet. De boten die er varen zijn gemaakt van plastic flessen, met daaromheen riet. Zelfs de huisjes zijn van riet. Er leven nu nog 2000 mensen op deze eilanden. De rest van de history etc, laat ik even achterwegen.. Maar erg bijzonder. Ook het lopen op het eiland is een aparte ervaring, het is alsof je op een mat in het zwembad loopt. Leuk leuk..

Daarna gingen we naar een echt eiland, genaamd Amanti. Daar werden Jolle en ik opgehaald door een familielid, die ons naar haar huis bracht, waar we die avond zouden slapen. Dit was voor mij erg leuk, omdat ik nog niet eerder bij een familie heb geslapen. We kwamen aan in hun huis en daar was een moeder met 4 kinderen en een zus bezig met de dagelijkse dingen. Het huis is gemaakt van kleibakstenen. Het is vrij primitief. Er is ook geen electriciteit en geen douche o.i.d. De keuken is een opeenstapeling van rommel en de kinderen slapen met zijn 4-en in 1 bed. Maar.. Iedereen zag er gezond uit en lachte veel. Jolle en ik sliepen in een aparte kamer, gemaakt van kleibakstenen en ... jawel riet. We speelden met de kinderen en praatten wat met ze, zover mogelijk, want deze kinderen spreken nog Quechua (taal van de vroegere Inca´s). Daarna kregen we een Peruaanse lunch.. Mmm..
Na het beklimmen van de berg op het eiland, even rusten, want ´s avonds was er een fiesta!
Jolle en ik kregen Peruaanse klederdracht van onze familie aangetrokken, zo grappig. We gingen gehuld in zware rokken (althans ik) naar een zaaltje op het eiland, waar Peruaanse muziek werd gespeeld en we een Peruaanse dans moesten dansen. Beetje toeristisch, maar zo gaat het wel op feestdagen en dan is het toch wel leuk om voor paal te staan!

De volgende dag bezochten we nog een eiland, genaamd Taquille. Deze was masomenos, maar desalniettemin, met het zonnetje in je gezicht, is het toch wel fijn om er te zijn.

We kwamen aan het eind van de middag weer aan in Puno, waar we een nachtje bleven, omdat de grens naar Bolivia al dicht was (volgende plaats op de route was namelijk Copacabana, wat in Bolovia ligt). Er brak storm uit in Puno. Dikke regen en hagel uit de lucht. Bliksen en donder, nog nooit in mijn hele leven heb ik dat van zo dichtbij gehoord en gezien. En op een gegeven moment, sloeg de bliksem in, in een electriciteitspaal vlak voor me neus. Dikke vonken.. Ok, spannend.. De straten liepen vol met water. En ik was blij met de poncho van Jaime! Maar blijkbaar gebeurd dat hier regelmatig in de avond. Vandaar dat Lake Titikaka zo groot is..

Volgende dag (27-11-06) met de bus naar Copacabana (3800 m hoog), zo´n 3 uur van Puno af. Copacabana ligt in Bolivia en de reden dat ik er nu al heen ging, was omdat ik de highlights van Lake Titikaka nu wilde bezoeken en Copacabana dichtbij Puno ligt. De grens over ging heel gemakkelijk. In Copacabana scheen de zon lekker vel en was het heel erg warm. Het is ook verbazingwekkend goedkoop, een hostel kost hier 1 euro per nacht.. Je hebt bijna de neiging om het tegenovergestelde van pingelen te doen, nee nee, ik wil 2 euro betalen.. We struinden wat rond en kwamen er achter dat dit een heel relax klein plaatsje is, waar veel hippies zich thuis voelen. In de avond hebben we een berg beklommen op het eiland, genaamd Cerro Calvario, waar we een mooie zonsondergang hadden. Ook in de avond bleek het plaatsje heel relax... Het leek uitgestorven. Geluk bij een ongeluk, Jolle en ik waren inmiddels erg moe van al dat gereis..

De volgende dag zijn we naar Isla del Sol gevaren, een eiland vlakbij Copacabana. Dat is volgens de Inca´s het eiland waar de zon geboren is. We hebben daar een wandeltocht van 4 uur gedaan. Het was vooral veel natuur, mooi, maar 4 uur wandelen op die hoogte was erg zwaar. Toen ik op de boot was, werd ik ook niet goed (duizelig, vlekken voor ogen etc.). De hoogte in combinatie met de lichamelijke inspanning, had me eindelijk te pakken. Ook ´s avonds had ik hier nog last van, dus even pas op de plaats en vroeg naar bed.

De volgende dag (29-11-06) vertrok ik naar Arequipa, zonder Jolle. Jolle reist verder in Bolivia en ik ga richting het Noorden van Peru. Het was een rare dag. Ik zou om 13:30 met de bus vertrekken, maar er waren stakingen in Bolivia, dus ik kon niet met de bus naar de grens. Er waren meer backpackers die die richting op gingen en we werden door een man naar taxi´s geloosd en naar de grens gebracht. Op de grens bleek onze bus al weg te zijn, dus gingen we met de locale bus in 2,5 uur naar Puno. Eenmaal daar werd ik wederom geholpen door die man, met welke bus ik nu verder moest. Super aardig. En even later zat ik in mijn bus die in 5 uur naar Arequipa zou reizen... Not.. Het was een locale reisbus. Ik was de enige gringo (blanke). De bus vertok maar niet en op een gegeven moment begon iedereen tegen de bus te slaan en te stampen, want ze wilden gaan. Toen we na 30 min vertraging een uur onderweg waren, stopten we weer ergens. Er kwamen, euhh.. hoeveel verkopers passen er in een bus, de bus binnen. Voordat die weg waren, waren we weer wat busstamperijen en 30 min verder. Nou we gingen weer. De Spaanse carnavalsmuziek werd even lekker hard gezet en de lichten gingen uit.. (dus als je niet kan slapen vanwege de muziek, kun je gelukkig ook niet lezen). Dus mijn mp3 speler op, die nauwelijks boven de muziek uitkwam en die er na 5 min mee stopten, omdat de batterijen leeg waren. Nu had ik wel een reservebatterij, maar die had ik in het donker laten vallen en was nu in het noorden van de bus. Na een tijdje ging de muziek zachter, begon die man naast me te snurken. Ok, ik die zo mijn best had gedaan om een goede bus te scoren in Cusco.. 7 uren later (11 uur later vanaf Copacabana) was ik in Arequipa.. Maar de voordelen waren:
Ik heb mijn frustratiegrens verhoogd,
ik hoefde de hele rit niet te poepen,
mijn backpack was er na de reis nog,
en ik ben veilig in Arequipa aangekomen, waar Nienke op me wachtte..

Nienke ken ik ook van Cusco. We gaan samen Arequipa verkennen en daarna scheiden ook onze wegen weer..

Over Arequipa de volgende keer meer, want nu moet ik wel poepen ;-)!

Dikke tutes van mij!