Machu Picchu!!!

Hier een bericht van een stoere globetrotter (al zeg ik het zelf)...

Machu Picchu... Wow... en Auw... Hel en hemel liggen dicht bij elkaar in zo´n tocht..

The day before:

Morgen ga ik de Incatrail lopen.. Spannend.. Ik heb gezonde zenuwen.. We hebben zojuist de briefing gehad. Het wordt pittig. 45 km lopen op een grote hoogte in 4 dagen.. Samen met Jaime nog een laatste stevige maaltijd gegeten en geproost op het komende avontuur. Daarna nog even goed douchen voor het laatst in 4 dagen en spullen pakken. Niet alleen spullen voor de Incatrail, maar ook mijn backpack, want na de Incatrail slaap ik niet meer op school.. Ook raar. Ik ben me aardig thuis gaan voelen in mijn kamertje op school, maar ben ook klaar voor nieuwe avonturen, maar nu eerst concentreren op de Incatrail.. Ok, alles in mijn daypack gepropt, want ik ga zelf mijn tas dragen, je bent een bikkel of je bent een bikkel. Het past net. Sterker nog, het moet passen, want toen ik met Manja het Abel Tasman Park in Nieuw Zeeland heb gelopen, lukte me dat ook en toen moesten we onze eigen tent en eten dragen. Jammer alleen dat Manja die taak nu niet voor me op kan nemen.. Ok, en nu slapen, het is 12 uur ´s avonds en mijn wekker gaat om 5 uur..

Dag 1:

Piep piep piep... Yes, het is zover. Ik ga beginnen aan een van de grootste highlights van Zuid-Amerika. Bepakt en bezakt bij Jaime me spullen gedropt en in de bus gestapt. Onze groep bestaat uit Jaime en ik, en een ouder echtpaar uit Amerika (prototypes Amerikaan) en een Duits meisje wat ik al kende van school. Prima. We gaan met een busje naar Ollantaytambo. Daar kunnen we de laatste spullen kopen, zoals een poncho en wandelstokken, maar ik vind een wandelstok irritant, dus die sla ik over. Dan nog 45 min. rijden naar het 82 km punt op 2600 meter hoogte (82 km vanaf Cusco, het begin van de gangbare Incatrail). Iedereen in de bus is stil, maar vol verwachtingen. En we zijn er. Ik heb er zin in. Ik wil mijn benen strekken en mijn lichamelijke grenzen opzoeken! We krijgen de slaapzakken uitgedeeld, wat veel groter en zwaarder bleek te zijn dan in mijn gedachtes. Daar sta je dan met je daypack. Met een leuke constructie met riempjes (ben een maagd en die had ik dus bij me), (van sterrenbeeld trouwens hoor), is het me gelukt alles vast te binden. We gaan door de entree, krijgen een stempel in onze paspoorten tezamen met nog 200 toeristen en 400 Peruaanse dragers en het avontuur begint. Vandaag moeten we 10 km lopen. Over een grindpad wat omhoog en omlaag gaat.. Het uitzicht is meteen al fantastisch en indrukwekkend. Dat loopt lekker. Ondertussen worden we ingehaald door porters. Dit zijn de Peruaanse dragers van eten en tenten e.d. Mijn mond valt telkens open als ik ze zie. Ze dragen vele kilo´s in nylonzakken die over hun schouders gebonden zijn. Niks geen heupbanden voor versteviging. En niks geen stevige wandelschoenen, gewoon de standaard Peruaanse sandelen die 2 maten te klein zijn. Wat een leven. Ze zijn blij dat ze dit kunnen doen, want ze verdienen goed en dan heeft hun familie weer een week te eten, maar voor mij zou het hel zijn. Er zijn veel backpackers op deze track. Leuk om te zien, hoe de een al kapot gaat bij een kleine heuvel en de ander eruitziet alsof hij heel beversport heeft leeggekocht. Watjes ;-).
Enfin, al wandelend gaat het allemaal prima. We krijgen veel uitleg van de Engels sprekende tourguide, die aardig snel kan lopen.. Lunch wordt ter plekke gemaakt. De dragers worden dan ineens super loyale serveerders en het smaakt prima. Het weer is goed, lekker zonnig en voordat ik het in de gaten heb, hebben we de 1e 10 km erop zitten en zijn we een stap dichterbij het veelbesproken Machu Picchu. We verblijven op een camping in Wayllabamba op 3000 meter hoogte. Toch al 400 meter gestegen. De altutide (hoogte/zuurstof) is hier beter te doen dan in Cusco op 3200 meter hoogte. De tenten zijn al opgezet als we daar aankomen en de camping is op een lekker rustig stukje met op de achtergrond de grote berg die we morgen moeten beklimmen. Morgen ga ik die berg dus dan echt beklimmen. 10 km omhoog lopen (daarna nog 4 km omlaag lopen). Van 3000 meter naar 4200 meter stijgen om vervolgens weer 700 m te dalen.. (Inca´s weten ook niet wat ze willen). Ik zie ertegenop. Maar vandaag is behaald, het was mooi en het ging me goed af. Geen blaren. Compeed doet wonderen! Met zijn allen gedineerd en dan toch maar vroeg naar bed, want morgen gaat de wekker weer om 5 uur. Jaime en ik hebben de grootste lol met onze koplampoen op. Er vliegen allemaal beesten in onze tent en ik kwam erachter dat Jaime een vliegenfobie heeft, dus ik ben de killer geweest die avond. Het is een goede tent en mijn slaapzak heeft me warm gehouden. Heb die nacht veel gedroomd over de berg die me te wachten staat. Ik droomde dat ik de 2e dag kon overslaan. Dat zit er niet in en dat is niet helaas, want dat hoort erbij!

Dag 2:

We worden om 5 uur gewekt door onze super vriendelijke dragers. Als ik mijn tent met slapende ogen openrits, staan er 2 dragers voor mijn tent te wachten met een dienblad met thee en koffie. Ik moest lachen en voelde me bijna beschaamt om deze service. Het deed me denken aan de douwe egberts reclame in Ned. dat ze voor je tent staan met koffie.. Mmmm.. Nog even plassen in de wc, lees: gat in de grond, spullen pakken en daar staat ie nog steeds, de berg.. De andere zien er ook tegenop. Hun nemen een drager voor hun tas. Dat doe ik ook, alleen voor deze dag, om het mezelf makkelijker te maken (toch niet helemaal een bikkel). Het is gelukkig mooi weer en daar gaan we. We beginnen meteen bergopwaarts. Het is puffen en zweten en het is ´jij en de berg..´ De berg bevalt me echter goed. Als ik regelmatig stop om adem in te halen (want dat is er te weinig op deze hoogte), dan gaat het best. Jaime en ik blijven lachen tussen het zweten door. Voor ons liep een Nederlander die nog harder pufte als iemand die moet bevallen, dus weer een reden om ons sterker te voelen. Het uitzicht is wederom waanzinnig en dat maakt het lopen gewoonweg makkelijker. Langzaam maar toch gestaag zijn we 3 uur verder en zit de helft erop. Onze tourguide blijft zeggen: ´Well done, take it slow..´ Na die helft voel ik me fysiek nog prima. Als ik loop is het zwaar, maar zodra ik even een paar minuten stop, ben ik het alweer vergeten en wil ik weer. Jaime en ik hadden voor 4 kilo chocola ingeslagen en bij iedere prestatie genieten we van onze twixen en snickers. Ok, nog de helft te gaan. De hoogte begint wel lastig te worden. Zuurstof wordt minder. Maar het gaat goed. Na nog 3 uur lopen en puffen bereiken we de top. Genaamd ´Death Womans Pass´, toepasselijk, op 4200 meter hoogte in de Andesgebergte. We worden klappend ontvangen door andere toeristen. Dikke high 5 voor onszelf. Even genieten van dit moment. We hebben de zwaarste dag overleefd, tot nu toe. Nu alleen nog 2 uur omlaag lopen. Het begint te regenen, dus de poncho´s gaan uit de tassen. Als complete binbag begin ik mijn tocht naar beneden, die eigenlijk veel enger en moeilijker is dan omhoog. De steile stenen tredes zijn glad van de regen en je moet oppassen dat je niet uitglijdt. 2 littekens op mijn gezicht vind ik wel even genoeg. De weg naar beneden duurt daarom langer. We komen wel in een wat meer jungle-achtig gebied, wat mooie uitzichten geeft. De mist in de bergen maakt het mysterieus. De weg naar beneden lijkt niet te stoppen. Jaime en ik zijn moe. De camping hadden we al wel gezien, maar zien en erheen lopen zijn 2 verschillende dingen, dat blijkt wel. We gaan liedjes zingen als ´I would walk 500 miles..´en ´another 45 miles before I go..´ Ik leer Jaime het welbefaamde Nederlandse lied: ´waarheen lijdt de weg..´ En lachen kunnen we nog steeds, want ik ben de dirty dodgy dutchie en iedere keer als het even stil is breek ik het ijs met een Peruaanse scheet.. Moe, maar wel voldaan bereiken we onze 2e camping Pagaymayu op 3500 meter hoogte. Mijn knieen en tenen doen pijn van het dalen, maar de rest van mijn voeten zijn nog heel. Spierpijn in mijn achillespezen, maar ja, dan moet ik maar niet zo vaak hakken dragen in Ned. Het is erg mistig, het regent ietwat en het is koud. Bah! Ik krijg flashbacks van de veel gezegde zin van Manja en mij: ´ik loop nooit meer´. Maar iedere keer doe je het toch, maar iedere keer is het de moeite, dus ook nu. Onze tent is gestationeerd op een harde grindbodem. Dit verdien ik niet na zo´n lange tocht, maar hey: it´s all in the game. En er zijn hier dragers en tourguides die dit dagelijks doen, dus wie ben ik om te klagen. Jaime en ik gaan op tentenjacht, want op deze camping slapen alle 200 toeristen van onze dag van vertek. Nog even eten en warm worden in de tent. Warm worden bleek deze nacht onmogelijk, evenals slapen, want als je op je rug ligt, gaat je stuitje eraan en als je op je zij ligt gaan je heupen eraan. Het is kiezen of delen. Heupen dan maar, want dat is warmer. Een onrustige nacht. Maar wel weer een stap dichterbij Machu Picchu en dat terwijl ik nog niet het gevoel heb gehad dat ik tegen lichamelijke grenzen aan ben gelopen. Ik dacht dat ik zou sterven vandaag, maar dat is niet gebeurd. Andere wel. Ik ben sterk en morgen weer een eind lopen..

Dag 3:

Om 5 uur op.. Koffie bij de tent, vochtige kleren aantrekken (als je maar 1 set bij je hebt, heb je weinig keus). Tanden poetsen in het gras, tas inpakken en zelf dragen vandaag, en gaan met die banaan. Ik ben stijf. Het regent hard, het is mistig en de weg is glad. Vandaag is de langste dag van de tour. We lopen vandaag 17 km. We lopen eerst omhoog, stijgen 400 m. en uiteindelijk een lange weg naar beneden dalend naar 2650 m. De regen is kut. Het is koud en klam. We lopen omhoog, wat me wederom best prima afgaat. Het begint hard te regenen. Ik trek mijn Zeeman regenpak aan en bind mijn poncho om mijn slaapzak. Mijn tas is immers waterproof. Prima voorbereid voor weer en wind dacht ik zo. Na een paar minuten ben ik nat. Het regenpak werkt niet, het tegenovergestelde is waar, het pak is natter van binnen als van buiten. Ik ben nat en koud tot op het bot en heb geen andere kleren bij. BREAKINGPOINT bereikt. Kuttocht. Fuckweer. Laat mij maar met rust. Even janken en doorzetten. Bij de eerste stop, regenpak uit en in de prullenbak. Kut Zeeman of dom van me om daarop te vertrouwen. Tas blijkt ook niet waterproof te zijn, dus alles is nat en vanavond kan ik ook niet opwarmen, want we slapen weer in die klamme tent natuurlijk, met mijn natte pyama aan. Lekker vooruitzicht. Slaapzak is wel droog. Dan krijg ik een poncho aangeboden van iemand de me zielig vindt en er een over heeft. Prima. Lichtpuntje. Tijdens de lunch klappertandend eten naar binnen werken en nog 4 uur lopen te gaan. Ik ben chagrijnig en betaal op dit moment 4 miljoen euro voor een hotelkamer met een verwarming. Jaime en ik doen het rustig aan na de lunch. Het lopen maakt me warmer en we zijn nu in het regenwoud belandt, en ik moet zeggen, regent siert daarbij. De regen wordt naarmate de tocht vordert echter minder en de tocht wordt leuker. Ik kan weer lachen. Jaime en ik lijken de enige op deze Incatrail. Iedereen moet ons ingehaald hebben, maar hier hou ik juist van. Lekker wandelen en het idee hebben dat jij de enige bent hier. We hebben weer lol voor 10 ook al beginnen onze benen nu wel zeer te doen, we dalen en dalen, maar het is allemaal weer super prachtig. We praten over topics en bedenken ons wat Madonna zou doen en dragen als ze de Incatrail zou lopen. Tussendoor even stoppen voor een sigaretje en een foto en daarna weer verder wandelen. Het is just me Jaime en de ducks (schten). Ik geniet ervan. Gezien de tijd moeten we er bijna zijn en als we onze tourguide zien, denken we Yes. Hij zegt echter doodleuk, vanaf hier nog 25 min. Ha ha, leuk grapje, waar is onze tent...? Helaas, toch nog even op mijn tandvlees bijten en 50 min. naar beneden lopen. Want als onze tourguide zegt, 25 min., bedoeld hij eigenlijk het dubbele en als hij zegt platte weg, bedoeld hij eigenlijk de 7 heuvelenweg in Grave. Ik heb hem daarom een uitnodiging naar Holland gegeven om hem te laten zien wat echt plat is. We lopen weer omlaag en mijn tenen en benen denken, ik wou dat de hersenen niet aanstuurde om verder te lopen, maar we moeten. Om 17:30 bereiken we onze laatste camping, genaamd: Winay Wayna op 2650 m. hoogte. We hebben vanaf 7 uur vanochtend gelopen, maar we hebben het gehaald. We hebben 3 dagen gelopen in weer en wind in toppen en dalen en nu zijn we 2 uur van Machu Picchu verwijderd.. Morgen is de dag. En... er is een bar op deze camping. Bingo! Lekker mijn natte kleren aan in de hoop dat ze in de bar wat drogen. We kletsen wat met iedereen en we hebben allemaal zin in morgen. Het diner is wederom fantastisch verzorgd door de dragers en we praten over politiek in Peru. We hebben geluk dat onze tourguide een wijsman is en veel kan vertellen. We gaan te laat naar bed en Jaime en ik hebben de grootste lol in onze tent, als blijkt dat de tent naast ons bezet is door 2 tortelduifjes. We synchroniseren de acties en nadat de rust is wedergekeerd gaan ook wij slapen. De grond is wederom hard en mijn kleren zijn nat, maar ach.. morgen Machu Picchu...

Dag 4:

Om 4 uur gaat de wekker. Ja 4 uur ja. De zon schijnt.. Hebben we echt zoveel geluk? We mogen de slaapzakken en matrassen achterlaten, wat heerlijk licht is die tas ineens. We ontbijten en de dragers sjezen om alles in te pakken, want die gaan al met de trein terug naar Cusco. Iedereen vliegt en rent en ik heb na 4 uur slaap het gevoel dat er bij iedereen een steekje los is. Als we er klaar voor zijn, moeten we eerst een uur lopen, een Peruaans plat stuk, naar de sungate, uitzichtpunt op Machu Picchu. Dit keer lopen alle toeristen achter elkaar aan. Iedereen is enthousiast. De stemming is gespannen. En dat merk je want iedereen loopt in een hard tempo. Ik ren half en heb spijt dat ik mijn geleende termo-ondergoed aangehouden heb, omdat ik dacht dat ik het de rest van de trip koud zou hebben. Ik realiseer me dat dit de laatste dag van de tocht is en ben erg benieuwd of Machu Picchu is wat ik ervan verwacht. Ik heb inmiddels al duizenden foto´s gezien, dus zal het iets toevoegen om er daadwerkelijk te zijn? We bereiken de Sungate na een stuk omhoog geklauterd te hebben (Peruaans plat). Daar is het dan, in de verte. Machu Picchu. We hebben bloed zweet en tranen en de hemel doorstaan om dit te bereiken en te zien... Van een afstand ziet het er mooi uit, maar mega bijzonder.. Nee, ik voel het nog niet. Na honderden foto´s moeten we nog 45 min. omlaag lopen en dan zijn we in / bij Machu Picchu. Naarmate ik daal en naarmate ik dichterbij kom, begin ik het wel te voelen.. Het is waanzinnig. Het uitzicht.. Mega hoge bergen, met een super grote en diverse ruine daar in het midden.. Wauw.. Het is mooi, het is mooier dan mooi. Het is iets wat ik nog nooit gezien heb en waarvan ik niet wist dat het bestond. Ik wil er zijn en loop hard door. Lama´s zorgen voor wat mooie foto´s. Ik ontdek een mooie plek met uitzicht op Machu Picchu. Ik realeer me dat dit zo anders is dan foto´s. Het is een serene rust en wat een uitstraling. Het is sprookjesland. Om 7 a 8 uur betreden we Machu Picchu en krijgen we een rondleiding door de ruines van onze guide. De zon schijnt, er zijn nog weinig toeristen, de verhalen achter de stenen zijn bijzonder en mysterieus, omdat ze veel dingen nog niet weten, het is perfect. Wat zijn wij bevoorrecht om hier te zijn en zoveel geluk te hebben met het weer. Ik moet vast iets goeds gedaan hebben (of er staat me iets slechts te wachten). Na de rondleiding, in het gras liggen. Mijn lichaam is moe. Maar ik ben o zo voldaan! Ik snap het gevoel van Machu Picchu en geniet. Na een uur gelegen te hebben worden we weggestuurd door een overspannen Franse tourguide die beweerd dat we er niet mogen liggen. Prima, maar dat kun je ook anders zeggen, jammer dat hij het gevoel niet begrijpt. We lopen wat rond en uiteindelijk is het om 13 uur ´s middags tijd om te gaan. We nemen afscheid van dit stuk wereldschoon...

De tour was fantastisch. Een ervaring om NOOIT te vergeten. Iedereen zou dit moeten doen. De wandeltocht ernaartoe, het goed afgaan van het lopen, maar ook het afzien van het weer, maken de climax extra waanzinnig. Ik keek neer op toeristen die met de trein erheen gaan. Dat is anders. Ik heb het tenminste gelopen en ik ben er goed in ook! Een herinnering in mijn geheugen die nooit zal verdwijnen. En als ik terugkijk op Machu Picchu dan zie ik sprookjesland voor me.

-------------------------------------------

Mijn lichaam is moe. We gaan met de bus naar Aquas Calientes. Daar moeten we wachten op de trein, wat nog eens 3 uur wachten betekent. Er zijn daar hotsprings, toch maar een kijkje nemen, ook al is dat bergopwaarts en zijn mijn knieen verrot. Met de trein reizen we nog eens 2 uur naar Ollantaytambo en dan nog eens 1,5 uur met de auto naar Cusco. Daar zijn we weer, in de bewoonde wereld, ook raar. De Plaza del Armas lijkt 2 keer zo groot. Ik haal mijn backpack op bij Jaime en ga met de taxi naar een hostel waarvan ik gehoord heb dat ie leuk is. Ik weet echter de straatnaam niet en na 45 min zoeken, hebben we het eindelijk gevonden. Ik check in. Een dorm kost 23 soles (7 euro). Een dorm betekent dat ik met nog 15 man op een kamer slaap. Dat is prijzig, maar dit moet the partyhostel zijn, dus ik ga ervoor. Ik kom in de kamer en het is een grote puinzooi. Ik krijg een flashback aan mijn eerste dag in Australie. Dat ik voor het eerst in een dorm sliep en het allemaal raar vond. Ook al werd het na een paar dagen de gewoonste zaak van de wereld en zelfs super leuk. Dat heb ik nu weer. Al die mensen. Ik ben moe en wil douchen. Na 4 dagen zweten in dezelfde kleren ben ik daar aardig aan toe. Ik pak mijn backpack uit, praat wat met mijn kamergenoten en ga douchen. De douches zijn gemengd en de vlakken tussen de douchen, zijn van melkglas, oftewel ik kan zien of er een jongen of een meisje naast me staat te douchen. Stom. Laat dat scheren maar zitten en ik heb toch haast, want moet over een uur al in een restaurant zijn met de groep. Ik doe de douche aan... en.... ijskoud. **** Dit is niet grappig!! Ik moet mijn haren wassen, dus al klapper tandend en zwaar chago douche ik me. Als ik in mijn kamer kom, en ik tegen mijn kamergenoten zeg dat ik een koude douche had, zegt die jongen doodleuk: ´Ja ik zag je naast me in de douche en deed de kraan uit, want dan had jij tenminste een warme douche´ (wat niet het geval was)... Huh... Ik zag je naast me..?? Ik weet niet of ik weer kan wennen aan een dorm kamer. Ben ik nu ouder dan in Australie, meer op mezelf, of is dit hostel gewoon niet mijn ding...? Ik laat me gedachte er nog eens over gaan. Ik gooi mijn zaklamp op mijn bed en geheel te laat kom ik aan in het restaurant, waar ik geen eten meer kan bestellen, omdat het al 22:15 uur is. Happy ending van deze dag NOT. Ben niet vrolijk. Wat me nu opvrolijkt is... Salsadansen. We gaan naar uptown waar Fransesco is, mijn salsaleraar en we dansen de sterren van de hemel, ik met een vermoeid lijf. We dansen en hebben lol met zijn allen. Als ik besef dat ik 24 uur op ben en mijn knieen beginnen te trillen ga ik naar mijn hostel. Ik wil mijn tanden poetsen, maar het water is afgesloten. Mijn matras blijkt een uitgewoond geval te zijn en het licht van de gang schijnt recht op mijn bakkes. Morgen ga ik naar een ander hostel, mijn gedachte heb ik er bij deze over laten gaan. Prijs en kwaliteit zijn hier totaal niet in verhouding en ik ben nog niet klaar om andermans adem in te ademen. Om 8 uur wordt ik wakker (veel te vroeg), ga naar de Plaza waar ik een hostel vindt voor 15 soles (4 euro) met 2 2-persoonsbedden voor mezelf, mijn eigen douche en wc, rust en veel dichter bij de Plaza. Keus gemaakt, dus verhuist. Ik wil nog even genieten van mijn privacy en ik ga zeker in dorms slapen op mijn verdere reis, want dat is echt leuk, maar ik ben wel wat kritischer dan in Australie. Ik wil iets meer luxe en prijs-kwaliteit verhoudingen en, hey, in zuid-amerika kan ik me dat ook permiteren!

En daarmee sluit ik dit verhaal af..

Ik heb genoten en ik zal de komende dagen nog van Cusco genieten. Morgen heb ik mijn laatste dag Spaanse les en donderdag examen. Verder lekker veel leuke dingen doen.

Ik vertrek vrijdag met Jolle (een jongen die ik ken van school, hij zit naast me in de klas op de foto) naar Puno om de floating Islands te bekijken. Verdere plan is om daarna naar Copacabana te gaan, vervolgens Arequipa, en daarna verdiep ik me weer in what next. Ik ga dus met een louping naar het noorden van Peru. Ik zal voorzichtig zijn. Ik heb van mensen die ik hier ken, vervelende berovingsverhalen gehoord, die me zeker aan het denken hebben gezet. Wat alleen maar goed is, want ik zal mijn verstand nu 2 keer zo hard gebruiken.

Ik wil jullie bij deze even bedanken voor jullie interesse in mijn reis. De vele emails die ik krijg en de leuke reacties op mijn verhalen op mijn site, zelfs van mensen waarvan ik niet eens wist dat ze mijn site lezen. Het is iedere keer een kadootje als ik mijn mail open en het is een heerlijk gevoel dat jullie achter me staan en me cool vinden!

Ik pleit ´m voor nu en laat snel weer wat horen!

Heel veel sprookjesachtige Machu Picchu kusjes van mij.